ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ : ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΕΡΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΑΥΤΟΝ

Τις τελευταίες 15 μέρες η απογοήτευσή μου για τα τεκταινόμενα στον κλάδο έφτασε στο ζενίθ.

Ξεκίνησε από την ανακοίνωση της ΠΟΕΠΠΠ της 12ης Απριλίου και "ολοκληρώθηκε" με την πρόταση συνεργασίας από την ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΑΧΕΙΑ χθες, η οποία δεν προτείνεται ούτε σε ιθαγενείς του Αμαζονίου.
Επειδή οι ώρες είναι κρίσιμες και δεν είναι της παρούσης να αναδείξουμε λάθη, παραλήψεις και αστοχίες, θα κάνω μια πρόταση σε όλους τους εμπλεκόμενους από την πλευρά μας:

Κυρίες και κύριοι ήρθε η ώρα να αφήσετε στο σπίτι σας το όποιο συνδικαλιστικό αξίωμα που κατέχετε και να προσέλθετε ως ΑΠΛΟΙ πράκτορες σε ένα τραπέζι κατάθεσης ιδεών για να καθορίσουμε την αντιπρόταση στον ΟΠΑΠ για την σύμβαση με τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΛΑΧΕΙΑ και να οικοδομήσουμε την στρατηγική μας για ΟΛΑ τα νέα παιγνίδια του ΟΠΑΠ που έρχονται καθώς και τις αλλαγές στα παλιά. 

ΟΙ ΩΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΕΣ. ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΕΡΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΑΥΤΟΝ. ΟΛΟΙ

Στον ΟΠΑΠ δεν έχω να προτείνω τίποτα. Έτσι κι αλλιώς σύντομα θα αντιληφθούν ότι η τακτική τους είναι αδιέξοδη.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να μην ρωτήσω στους ιθύνοντες της Κηφισού και ιδιαίτερα στον πρόεδρο κ. Kamil Ziegler είναι το γιατί επιχειρούν να εμπλέξουν τόσο το Οργανισμό όσο κι εμάς σε περιπέτειες.
Κύριοι παραβιάσατε πολλές φορές την σύμβαση με τους πράκτορες, τις περισσότερες φορές με την ανοχή μας.
Τώρα όμως, ελπίζω από ελλειπή ενημέρωση, επιχειρείτε να γκρεμίσετε τα πάντα. Και εξηγούμαι:
Η σύμβαση μεταξύ μας προβλέπει στο προοίμιο:

Απ ότι βλέπετε, αν το έχετε ξεχάσει, η σύμβαση προβλέπει ότι εξαιρείται ΜΟΝΟ το Στιγμιαίο Λαχείο. Για τα Λαχεία κλήρωσης δεν προβλέπει εξαίρεση. Κάτι που σημαίνει ότι ή διαθέτετε τα Λαχεία κλήρωσης ΜΟΝΟ μέσω των πρακτορείων, ή αρκεί μια προσφυγή στη δικαιοσύνη ενός και μόνο πράκτορα για να τινάξει ΟΛΑ στον αέρα.
Η νομική σας υπηρεσία το γνωρίζει. Και η δική μας το γνωρίζει. Απορώ πως το προσπέρασαν.

Και κάτι ακόμα. Στο μήνυμα που μας στείλατε σήμερα στις κορονίδες μας "προειδοποιείτε" ότι τυχόν παραγγελία κάποιου πράκτορα αυτόματα σημαίνει και αποδοχή των όρων της σύμβασης που καταρτίσατε ΜΟΝΟΙ σας και της εμπορικής πολιτικής που αποφασίζετε ΜΟΝΟΙ σας. Και μάλιστα αυτή την απειλή την υιοθέτησαν ελαφρά τη καρδία η ΠΟΕΠΠΠ και σωματεία. Λες και δεν υπάρχουν νομικοί να σας πουν πόσο άστοχη είναι μια τέτοια απειλή. Αυτά κύριοι ίσως ισχύουν στην Μποτσουάνα. Αν και η Ελλάδα βρίσκεται σε τόσο εξαθλιωμένη κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε, η δικαιοσύνη της χώρας μας δεν έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα για να αποδεχθεί αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις με αυτόματη ισχύ !!!!!!!
Δικαίωμά σας να το επιχειρήσετε. Άλλωστε λοταρία διοικείτε έχετε δικαίωμα να δοκιμάσετε την τύχη σας. Από τώρα όμως σας λέω ότι έχετε τις πιθανότητες του 12 στα 12 στο κίνο. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΣΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το ΑΛΛΟ ανέκδοτο για τον ΤΟΤΟ και το ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ

Μας δουλεύουν ψιλό γαζί !!!!!!!!!!!!!!!!

Διαβάζουμε στην έκθεση της eurostat:

..... οι δημόσιες δαπάνες της κυβέρνησης το 2013 ανήλθαν σε 58,5% του ΑΕΠ, ενώ τα δημόσια έσοδα σε 45,8% του ΑΕΠ!

Υπάρχει δηλαδή μια τρύπα 12,7% του ΑΕΠ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Το ΑΕΠ το 2013 ήταν 182 δις ευρώ.

Τώρα πως γίνεται να υπάρχει πλεόνασμα όταν τα έσοδα είναι λιγότερα από τα έξοδα μόνο οι απατεώνες που μας κυβερνούν και οι συνέταιροι τους στην ΕΕ μπορούν να μας πουν.

Όλοι γνωρίζουμε λοιπόν, μετά την επίσημη ανακοίνωση της eurostat ότι πλεόνασμα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ούτε πρωτογενές, ούτε δευτερογενές  ούτε νιοστογενές.

Είναι μια αλχημεία των κατοχικών δυνάμεων, της κυβέρνησης και των στατιστικών υπηρεσιών Ελλάδος και ΕΕ, ΕΛΣΤΑΤ και eurostat.

Η κοροϊδία λοιπόν είναι εκ προ μελέτης.

Δείτε και τα υπόλοιπα μεγέθη που ανακοίνωσε η eurostat :

(Από το κουτί της Πανδώρας)

Αν νομίζετε κι εσείς, μετά τις χθεσινές ανακοινώσεις της Eurostat και τους έξαλλους πανηγυρισμούς σε Μαξίμου και κανάλια, ότι κάτι δεν πάει καλά στην ιστορία του «πρωτογενούς πλεονάσματος», μάλλον έχετε δίκιο.

Δεν είναι μόνο το χθεσινό άρθρο της Wall Street Journal, βάσει του οποίου αξιωματούχος της Κομισιόν πρακτικά παραδέχεται ότι ο ορισμός του πρωτογενούς πλεονάσματος «πειράχτηκε» ειδικά για την Ελλάδα. Είναι και οι ίδιοι οι αριθμοί που επικαλείται η Eurostat που δείχνουν μία εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που ορισμένοι προσπαθούν να παρουσιάσουν.

Όπως επισημαίνει στο πρωτοσέλιδό της η Ελευθεροτυπία, η Eurostat δεν κάνει πουθενά λόγο για επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, αλλά αντίθετα, παραμένοντας πιστή στο μοντέλο υπολογισμού των δημοσιονομικών στοιχείων των κρατών-μελών της ΕΕ, ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα παρουσιάζει έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης ύψους 15,8 δις. ευρώ και χρέος 318,7 δις. ευρώ. Τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,4 δις. ευρώ αποτελούν λογιστικές αλχημείες, που συμφωνήθηκαν μαζί με τα μνημόνια.

Εξάλλου, θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς πώς προκύπτει πρωτογενές πλεόνασμα στην Ελλάδα το 2013, όταν βάσει των στοιχείων της Eurostat οι δημόσιες δαπάνες της κυβέρνησης το 2013 ανήλθαν σε 58,5% του ΑΕΠ, ενώ τα δημόσια έσοδα σε 45,8% του ΑΕΠ!
Και βέβαια, οι συγκρίσεις βασικών δημοσιονομικών μεγεθών με τα αντίστοιχα του 2009 κάθε άλλο παρά αιτιολογούν το πανηγυρικό κλίμα: Το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε επιπλέον κατά 11 δις ευρώ το 2013, στα 182 δις ευρώ (το 2009 ήταν στα 231 δις ευρώ), με την ύφεση στο 3,8% (όταν το 2009 ήταν 2%), την ίδια στιγμή που αυξάνεται το χρέος (318,7 δις ευρώ, έναντι 299,6 δις ευρώ το 2009), και φυσικά η ανεργία βρίσκεται στα ύψη (27,5%, έναντι 9,5% το 2009)…

Ακόμη και στις ειδήσεις που πανηγυρίζουν  για το ΔΗΘΕΝ πλεόνασμα η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν μπορεί να κρυφτεί !!!!!!!!!!!!!!!!!!

http://bit.ly/1mI7ncG

Με ανακοίνωση που εκδόθηκε στις 12.00 της Τετάρτης η Eurostat επικύρωσε χωρίς αστερίσκους και επιφυλάξεις το πρωτογενές πλεόνασμα του Προϋπολογισμού της Ελλάδας για το 2013.

Η ανακοίνωση αναφέρει ότι το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης διαμορφώθηκε το 2013 στα 23,109 δισ. ευρώ και το χρέος 318,703 δισ. ευρώ.

Ωστόσο χωρίς τις ενισχύσεις ενισχύσεις προς τις τράπεζες το έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης ήταν 2,1% του ΑΕΠ, χαμηλότερο από το μέσο όρο της ευρωζώνης και της ΕΕ.

Το πρωτογενές πλεόνασμα έφτασε τα 3,4 δισ. ευρώ κατά Eurostat και στο 1,5 δισ. ευρώ σύμφωνα με το Πρόγραμμα Οικονομικής Πολιτικής.

Άντε βγάλε συμπέρασμα. Άλλα αντί άλλων.

Και παρακάτω μας αποκαλύπτει το μυστικό της αλχημείας: 

Υπενθυμίζεται, όπως αναφέρεται και σε πρόσφατο Δελτίο Τύπου της ΕΛΣΤΑΤ, ότι κατά τη μέτρηση του πρωτογενούς ισοζυγίου, στο πλαίσιο του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, μια σειρά από δαπάνες και έσοδα αντιμετωπίζονται διαφορετικά απ’ ότι αντιμετωπίζονται κατά την κατάρτιση των δημοσιονομικών αποτελεσμάτων όπως παρουσιάζονται από την ΕΛΣΤΑΤ και τη Eurostat.

Τέτοια έσοδα ή δαπάνες που αντιμετωπίζονται διαφορετικά είναι, για παράδειγμα, τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων, οι δαπάνες σχετικά με συναλλαγές για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, και τα έσοδα από μεταφορές ποσών που συνδέονται με εισοδήματα των εθνικών κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης τα οποία προέρχονται από την κατοχή Ελληνικών κρατικών ομολόγων στα επενδυτικά τους χαρτοφυλάκια.

Ο τρόπος υπολογισμού λοιπόν και προσμέτρησης ή όχι δαπανών της Γενικής κυβέρνησης είναι αυτός που καθορίζει το "πλεόνασμα" και όχι η πραγματική οικονομία.

Να υπενθυμίσουμε εδώ ότι αυτός ο "τρόπος" υπολογισμού  η ΑΛΧΗΜΕΙΑ δηλαδή  εφαρμόζεται μόνο για τον υπολογισμό των οικονομικών μεγεθών της Ελλάδας και ΚΑΜΙΑΣ άλλης χώρας της ευροζώνης. 

ΑΣΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Το ευρώ ως μηχανισμός παραγωγής χρέους

Α. Το κόψιμο χρήματος στην ΕΕ

Στο άρθρο 105Α της Συνθήκης του Μάαστριχτ που κυρώθηκε με τον Ν.2077/1992 ορίζεται ότι:

«Άρθρο 105 Α

1. Η ΕΚΤ έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την έκδοση τραπεζογραμματίων μέσα στην Κοινότητα. Η ΕΚΤ και οι εθνικές κεντρικές τράπεζες μπορούν να εκδίδουν τραπεζογραμμάτια. Τα τραπεζογραμμάτια που εκδίδονται από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες είναι τα μόνα τραπεζογραμμάτια που αποτελούν νόμιμο χρήμα μέσα στην Κοινότητα.

2. Τα κράτη μέλη μπορούν να εκδίδουν κέρματα, η ποσότητα των οποίων τελεί υπό την έγκριση της ΕΚΤ. Το Συμβούλιο, αποφασίζοντας με τη διαδικασία του άρθρου 189 Γ και μετά από διαβούλευση με την ΕΚΤ, μπορεί να θεσπίζει μέτρα για την εναρμόνιση της ονομαστικής αξίας και των τεχνικών προδιαγραφών όλων των κερμάτων που πρόκειται να κυκλοφορήσουν, στο βαθμό που είναι απαραίτητος για την ομαλή κυκλοφορία τους μέσα στην Κοινότητα.»

Σύμφωνα δε με το άρθρο 104 της Συνθήκης του Μάαστριχτ που κυρώθηκε με τον Ν.2077/1992:

«Άρθρο 104

1. Απαγορεύονται οι υπεραναλήψεις ή οποιουδήποτε άλλου είδους πιστωτικές διευκολύνσεις από την ΕΚΤ ή από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών, οι οποίες εφεξής αποκαλούνται “Εθνικές κεντρικές τράπεζες”, προς κοινοτικά όργανα ή οργανισμούς, κεντρικές κυβερνήσεις, περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλους οργανισμούς δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών, απαγορεύεται επίσης να αγοράζουν απευθείας χρεώγραφα από τους οργανισμούς ή τους φορείς αυτούς η ΕΚΤ ή οι εθνικές κεντρικές τράπεζες.»

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, το αποκλειστικό δικαίωμα (αρμοδιότητα), είτε για να εκδίδει χρήμα (τραπεζογραμμάτια), είτε να εγκρίνει την έκδοση κερμάτων την έχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).

Κατά δεύτερο λόγο, απαγορεύτηκε στην ΕΚΤ να γίνει δανειστής των κρατών και εν γένει των δημοσίων φορέων. Απαγορεύτηκε οποιαδήποτε απευθείας μέθοδος δανεισμού.

Τρίτον, ορίστηκε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα μπορούσε εφεξής να δανείσει τα κράτη με χρήμα, αντίθετα με τις μέχρι τότε Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, οι οποίες είχαν τη δυνατότητα να τροφοδοτούν την εσωτερική αγορά με ρευστότητα, ανάλογα με τις ανάγκες.

Τέταρτον, πέραν της άμεσης δανειοδότησης υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύτηκε και για την ΕΚΤ αλλά και για τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες η απευθείας αγορά χρεωγράφων. Τα χρεώγραφα είναι αξιόγραφα δηλαδή, θεωρητικά, είναι έγγραφα με τα οποία ο δανειστής αναγνωρίζει και εμπορεύεται το χρέος του. Δηλαδή ζητά συγκεκριμένο ποσό χρηματοδότησης υποσχόμενος ότι θα το επιστρέψει με τόκο. Τα χρεώγραφα διακρίνονται σε ομόλογα και έντοκα γραμμάτια[1].

Έτσι, τα κράτη που συμμετείχαν στην διαδικασία της περίφημης ευρωπαϊκής ενοποίησης βρέθηκαν ενώπιον ενός πρωτόγνωρου –για τα τότε δεδομένα- παραδόξου: Αν είχαν ανάγκες δανεισμού, όχι μόνο δεν είχαν το δικαίωμα να εκδώσουν χρήμα, όπως άλλωστε έκαναν μέχρι τότε, αλλά δεν είχαν πια και τη δυνατότητα να προβούν σε απευθείας αγορά εντόκων γραμματίων ή και ομολόγων, ούτε μέσω της ΕΚΤ, ούτε μέσω των Κεντρικών Τραπεζών τους, ώστε να ελέγξουν την έκθεσή τους στο χρέος τους.

Αυτή η αρχιτεκτονική, ιδίως κατά το μέρος που δεν επέτρεπε την απευθείας επαναγορά χρεωγράφων (ομολόγων ή και εντόκων γραμματίων) δημιούργησε την ανάγκη για χρηματοδοτικούς μεσάζοντες. Έπρεπε να υπάρχει ένα τρίτο πρόσωπο, ένας μεσάζοντας, η συμμετοχή του οποίου θα μπορούσε να καταστήσει δυνατή μια τέτοια συναλλαγή (είτε δανεισμού, είτε αγοράς χρεωγράφων).

Έτσι, αυτή η αρχιτεκτονική επιφύλαξε στις ιδιωτικές τράπεζες κεντρικό ρόλο, όσον αφορά τον κρατικό δανεισμό και την αγορά χρέους μέσω ομολόγων. Οι τράπεζες γίνονταν, πλέον, αναγκαίο στοιχείο λειτουργίας της νέας, Ευρωπαϊκής Ενιαίας οικονομίας. Αποκτούσαν το θεσμικό ρόλο του διαχειριστή τόσο του δανεισμού όσο και του χρέους.

Β. Το ΑΕΠ

Πριν προχωρήσουμε, αξίζει να αναφέρουμε τι είναι το ΑΕΠ, γιατί θα το χρειαστούμε παρακάτω.

Ως ΑΕΠ αναφέρονται… δυο πράγματα!

Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ή ΑΕΠ) (αγγλ. Gross Domestic Product - GDP) είναι το σύνολο όλων των προϊόντων και αγαθών που παράγει μια οικονομία, εκφρασμένο σε χρηματικές μονάδες. Με άλλα λόγια είναι η συνολική αξία όλων των τελικών αγαθών (υλικών και άυλων) που παρήχθησαν εντός μιας χώρας σε διάστημα ενός έτους, ακόμα και αν μέρος αυτού παρήχθη από παραγωγικές μονάδες που ανήκουν σε κατοίκους του εξωτερικού.

Σύμφωνα με έναν πιο βατό ορισμό το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, ή για συντομία ΑΕΠ, ακούγεται πολύπλοκος σαν όρος αλλά πολύ απλά προσδιορίζει το μέγεθος της οικονομίας μιας χώρας. Ένας πιο επίσημος ορισμός είναι «το άθροισμα της αξίας όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παρήγαγε μια χώρα μέσα σε ένα έτος». Θα μπορούσαμε να το δούμε και σαν τον «ετήσιο τζίρο» μιας χώρας.

Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν - Α.Ε.Π. (ή Gross National Product - GNP) Είναι η συνολική αξία όλων των τελικών αγαθών (υλικών και άυλων) που αποκτούν οι κάτοικοι μιας χώρας σε διάστημα ενός έτους. Διαφέρει από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν στο ότι συμπεριλαμβάνει και το Εισόδημα που απέκτησαν οι κάτοικοι μιας χώρας στο εξωτερικό.

Εμάς μας ενδιαφέρει το πρώτο ΑΕΠ. Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ή αλλιώς το GDPπου χρησιμοποιεί και η Eurostat. Σημαντικό είναι εδώ να αναφερθεί ότι στο ΑΕΠ προσμετρώνται ως έσοδα όλα τα πιστωτικά έσοδα! Ας πάρουμε ως παράδειγμα το ΑΕΠ του 2008. Στο ΑΕΠ εκείνης της χρονιάς προσμετράται το ποσό των νέων δανείων του 2008 (βραχυχρόνιοι και μακροχρόνιοι τίτλοι), ύψους 64,9 δις ευρώ! Έτσι μιλάμε για ΑΕΠ του 2008 ύψους 120 δις ευρώ, ενώ τα 65 δις δεν είναι πραγματικά έσοδα αλλά τα νέα ετήσια δάνεια!

Γ. Οι τράπεζες ως διαχειριστές χρέους

Αφού, λοιπόν, σύμφωνα με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (και μεταγενέστερα Συνθήκη του Άμστερνταμ) ούτε η Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ), ως Εθνική Κεντρική Τράπεζα αλλά ούτε και η ΕΚΤ, μπορούσαν απευθείας να χρηματοδοτήσουν κράτη ή φορείς του δημοσίου κι εφόσον δεν μπορούσαν να προβούν απευθείας σε αγορά χρεωγράφων οποιασδήποτε μορφής (έντοκα γραμμάτια ή ομόλογα), ανάγκασαν τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με νομοτελειακή ακρίβεια, να στραφούν στους μοναδικούς δανειστές που απέμειναν διαθέσιμοι για αυτά. Στις τράπεζες.

Βέβαια, οι τράπεζες, δεν έχουν aprioriατέλειωτα λεφτά. Μπορεί να μην είχαν ή και να μην ήθελαν να διαθέσουν τεράστια ρευστά διαθέσιμα σε βραχυπρόθεσμους ή και μακροπρόθεσμους κρατικούς δανεισμούς, προτιμώντας την λιανική τραπεζική. Άλλωστε, έπρεπε να κρατούν συγκεκριμένα κεφάλαια στα ταμεία τους για να καλύπτουν τις απαιτήσεις λειτουργίας τους – βλ. Βασιλεία Ι, ΙΙ και ΙΙΙ.

Αλλά κι αυτό είχε προβλεφθεί. Οι τράπεζες απέκτησαν τη δυνατότητα να δανείζονται (σχεδόν) όσα χρήματα ήθελαν από την ΕΚΤ ή/και τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες. Βεβαίως, το δάνειο είναι έντοκο και δίνεται με επιτόκιο το επιτόκιο που εφαρμόζεται για τις πράξεις κύριας αναχρηματοδότησης της ΕΚΤ (το τρέχον αυτή τη στιγμή είναι 0,25%).

Από αυτό το σημείο και μετά, εφόσον η τράπεζα δανειζόταν τα χρήματα από την ΕΚΤ, είχε την απαιτούμενη ρευστότητα για να δανείσει περαιτέρω τα κράτη (και βέβαια και τους πολίτες!). Αλλά ήδη εδώ παρατηρείται η οικοδόμηση της πρώτης σχέσης χρέους στη βάση λειτουργίας του ευρώ.

Η τράπεζα δανείζεται με κόστος! Η τράπεζα επιβαρύνεται με τόκο για κάθε ποσό που δανείζεται και δανείζει περαιτέρω σε κράτη ή πολίτες! Πχ, εάν η τράπεζα Τ έπρεπε να δανειστεί 100€ από την ΕΚΤ, τότε έπρεπε να επιστρέψει στην ΕΚΤ το ποσό των 100,25€! Ήδη, λοιπόν, στο στάδιο αυτό παρατηρείται η πρώτη χρεωστική λειτουργία του ευρώ.

Άρα η τράπεζα έπρεπε να εξοικονομήσει το κόστος εξυπηρέτησης του δανεισμού της, έπρεπε δηλαδή να πληρώσει τον τόκο που της χρέωνε η ΕΚΤ. Και πώς θα το έκανε αυτό; Μέσω περαιτέρω δανειοδότησης των ποσών που έλαβε, χορηγώντας τα είτε σε πολίτες είτε σε κράτη, με επιτόκιο μεγαλύτερο από αυτό που δανειζόταν η ίδια.

Έτσι, τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πάντα είχαν ανάγκες δανεισμού, τις οποίες έπρεπε να καλύψουν, όχι μόνο δεν είχαν το δικαίωμα να εκδώσουν χρήμα, όπως άλλωστε, έκαναν μέχρι τότε, όχι μόνο δεν είχαν πια και τη δυνατότητα να προβούν σε απευθείας αγορά εντόκων γραμματίων ή και ομολόγων, ούτε μέσω της ΕΚΤ, ούτε μέσω των Κεντρικών Τραπεζών τους, ώστε να ελέγξουν την έκθεσή τους στο χρέος τους αλλά έπρεπε να απευθυνθούν στις τράπεζες, για να λάβουν τα δάνεια που χρειάζονταν, είτε υπό τη μορφή αγοράς ομολόγων ή εντόκων γραμματίων, είτε ως δανειακές συμβάσεις.

Και έτσι, οι τράπεζες βρέθηκαν να αγοράζουν κρατικά ομόλογα ή έντοκα γραμμάτια κρατών, που πρόσφεραν επιτόκια ή δάνειζαν με δανειακές συμβάσεις με επιτόκια σαφώς υψηλότερα από αυτά με τα οποία δανείζονταν οι ίδιες, ώστε και να εξοικονομήσουν το κόστος του δανεισμού τους και να βγάλουν και το προσδοκώμενο κέρδος τους, από τη μεσολάβησή τους στην κρατική χρηματοδότηση. Δάνειζαν λοιπόν, με επιτόκια πάνω από 3% (στην περίπτωση της Ελλάδας, μάλιστα, τα επιτόκια είχαν εκτοξευτεί πάνω από 7% και ήδη τούτη τη στιγμή, που γράφεται αυτό το κείμενο, η χώρα δανείζεται «από τις αγορές» με επιτόκιο περίπου 5%).

Αυτή η αρχιτεκτονική, αναδεικνύει τη δεύτερη σχέση χρέους που νομοτελειακά δημιούργησε το ευρώ. Δημιούργησε την ανάγκη για κοστοβόρους χρηματοδοτικούς μεσάζοντες, η συμμετοχή των οποίων στον κρατικό δανεισμό θα ήταν έντοκη και θα δημιουργούσε μεγάλες βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες απαιτήσεις τόκων, στις οποίες τα κράτη έπρεπε να ανταποκριθούν.

Δ. Ο μηχανισμός δημιουργίας κατ’ αρχήν αβάσταχτου χρέους

Ας δούμε πρακτικά, πώς λειτουργεί όλο αυτό, με βάση το παράδειγμα της παραπάνω υποσημείωσης. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι το κράτος Κ, που χρωστά από περσινό έντοκο γραμμάτιο 1.000€ στον δανειστή Α, μέχρι τη στιγμή της χρηματοδότησής του, είχε ΑΕΠ που ανερχόταν στις 9.000€.

Το κράτος Κ, λοιπόν, δανείζεται από το δανειστή Β, εκδίδοντας ένα έντοκο γραμμάτιο ονομαστικής αξίας 1.000€, με επιτόκιο 6%, διάρκειας 12 μηνών. Στην περίπτωση αυτή

α) θα λάβει, σήμερα, το ποσό των 943,37€,

β) μετά από ένα χρόνο (στη λήξη του εντόκου γραμματίου) θα καταβάλλει το ποσό των 1.000€,

γ) η διαφορά των 56,63€ είναι ο τόκος που θα πληρώσει, με επιτόκιο 6%, το κράτος στο δανειστή του, προκειμένου να χρησιμοποιήσει το χρηματικό κεφάλαιο των 943,37€ για ένα έτος.

Έτσι, το ΑΕΠ του θα αυξηθεί προσωρινά, το έτος σύναψης του δανείου, ακριβώς λόγω του δανεισμού και θα φτάσει στα 9.943,37€. Αλλά το κράτος αυτό πρέπει να καταβάλλει 1.000€ στον παλαιό δανειστή (τον Α), για να πληρώσει το έντοκο γραμμάτιο. Άρα, το κράτος θα έχει ΑΕΠ (€9.943,37-€1000=) 8.943,37€. Δηλαδή, ο τόκος, αφού καταβάλλεται την επόμενη χρονιά, αρχίζει να «τρώει» σιγά-σιγά το ΑΕΠ του κράτους αυτού μειώνοντάς το!

Για να αντισταθμίσει την μείωση αυτή το κράτος έχει μόνο δυο λύσεις:

- Ή θα αυξήσει το ρυθμό της ανάπτυξής του (πράγμα που δεν είναι πάντα εύκολο ή και επιθυμητό, καθώς υψηλές αναπτύξεις εντείνουν τις πληθωριστικές πιέσεις)

- Ή θα δανειστεί εκ νέου, για να συμπληρώσει την απώλεια.

Μα, θα μου πείτε, τα ΑΕΠ δεν μένουν σταθερά. Τα κράτη παρουσιάζουν αναπτύξεις ή υφέσεις, κι έτσι το ΑΕΠ τους αυξομειώνεται διαρκώς.

Σωστά! Οπότε ας βάλουμε και τον παράγοντα ανάπτυξη στην παραπάνω συνάρτηση για να δούμε πώς μπορεί να λειτουργήσει.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι ίδιο κράτος (Κ) χρωστά από περσινό έντοκο γραμμάτιο 1.000€ στον δανειστή Α. Μέχρι τη στιγμή της χρηματοδότησής του, είχε ΑΕΠ που ανερχόταν στις 9.000€. Το κράτος αυτό, λοιπόν, δανείζεται από τον δανειστή Β, εκδίδοντας ένα έντοκο γραμμάτιο ονομαστικής αξίας 1.000€, με επιτόκιο 6%, διάρκειας 12 μηνών. Στην περίπτωση αυτή

α) θα λάβει, σήμερα, το ποσό των 943,37€,

β) μετά από ένα χρόνο (στη λήξη του εντόκου γραμματίου) θα καταβάλλει το ποσό των 1.000€,

γ) η διαφορά των 56,63€ είναι ο τόκος που θα πληρώσει, με επιτόκιο 6%, το κράτος στο δανειστή του, προκειμένου να χρησιμοποιήσει το χρηματικό κεφάλαιο των 943,37€ για ένα έτος.

Αντίστοιχα, το κράτος αυτό βιώνει περίοδο ανάπτυξης, πάνω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης (τρέχων μέσος όρος ανάπτυξης της ευρωζώνης τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο είναι για το 2013 το -0,4%!) της τάξης του 2% ετησίως, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι προσδοκά να αυξηθεί το ΑΕΠ του κατά 2% και να φτάσει στο (9000€ * 2% = ) 9.180€.

Έτσι, το ΑΕΠ του θα αυξηθεί προσωρινά, το έτος σύναψης του δανείου, ακριβώς λόγω του δανεισμού και θα φτάσει στα 9.943,37€, ενώ αυξάνεται περαιτέρω με την ανάπτυξη του κράτους κατά 2% στο ΑΕΠ της προηγούμενης χρονιάς, δηλ. φτάσει στο ύψος των (€9.943,37+€180=) 10.123,37€!

Δηλαδή, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 1.123,37€! Ώστε, ακόμα κι αν αποπληρώσουμε το έντοκο γραμμάτιο σε ένα χρόνο, τότε θα καταβάλλουμε 1.000€ στον δανειστή Β, οπότε το ΑΕΠ θα μειωθεί πάλι στο (€10.123,37-€1.000=) €9.123,37.

Άρα πάλι κερδισμένοι είμαστε, ε;

Δυστυχώς, η απάντηση είναι όχι.

Στην πραγματικότητα, επειδή το ΑΕΠ μετράει κάθε χρηματική συναλλαγή μετράει και το δάνειο, ως παράγοντα ανάπτυξης της οικονομίας. Αλλά το δάνειο δεν είναι (συνήθως) παράγοντας ανάπτυξης της οικονομίας. Λαμβάνεται για να καλυφθούν χρηματοδοτικά κενά ή να αποπληρωθούν παλαιότερα δάνεια. Όπως συνέβη και στην περίπτωση αυτή!

Οπότε η προστιθέμενη αξία των 943,37€ που λήφθηκαν από τον δανειστή Β με το τρέχον έντοκο γραμμάτιο, στην πραγματικότητα ποτέ δεν κεφαλαιοποιήθηκε, ως πρόοδος της οικονομίας του κράτους, αλλά κατέληξε στην τσέπη του δανειστή Α, στον οποίο χρωστούσε αρχικά το κράτος. Μην ξεχνάμε ότι εξέδωσε το έντοκο γραμμάτιο για να αποπληρώσει το παλαιό δάνειο, των 1000€, στον δανειστή Α!

Άρα το κράτος πήρε 943,37€ από το νέο έντοκο γραμμάτιο (από τον δανειστή Β), πρόσθεσε σε αυτά τα χρήματα, το προϊόν της ετήσιας ανάπτυξής του, δηλ. τα 180€, συγκέντρωσε συνολικά (943,37€+180€=) 1.123,37€ και με τα 1.000€ πλήρωσε τον αρχικό δανειστή Α.

Στην πραγματικότητα, του περίσσεψαν λοιπόν…123,37€. Άρα, το κράτος έχει πραγματικό ΑΕΠ €9.123,37! Ναι, αλλά έχει και την απαίτηση του δανειστή Β, ύψους 100€ να πληρώσει.

Συνεπώς, όταν θα έρθει η ώρα, το κράτος αυτό, θα πρέπει να καταβάλλει στον δανειστή Β, το ποσό των 1.000€, για να πληρώσει το έντοκο γραμμάτιο. Άρα, ένα χρόνο μετά, το κράτος θα έχει ΑΕΠ (9.123,37€ – 1000€=) 8.123,37€!

Αν δεν δανειστεί περαιτέρω, για να καλύψει την απώλεια του ΑΕΠ από το χρέος του, τότε θα βιώσει μια απώλεια της τάξης του 9,74% στο ΑΕΠ, μετά από μια χρονιά που είχε ανάπτυξη περίπου 6 φορές μεγαλύτερη από το μέσο όρο της ευρωζώνης!

Άρα, ακόμα και η ανάπτυξη δεν είναι ικανή να αντισταθμίσει την απώλεια των τόκων, ιδίως εφόσον το επιτόκιο υπερβαίνει τον ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης.

Ε. Η ανάλογη περίπτωση εάν είχαμε εθνικό νόμισμα.

Εάν όμως, αντί του ευρώ είχαμε εθνικό νόμισμα, τότε… το παραπάνω παράδειγμα δεν ισχύει. Και τούτο, γιατί ανάλογα με τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας η πολιτική ηγεσία μπορούσε, είτε να εκδώσει χρήμα, χωρίς κόστος! Γιατί η χώρα δεν θα επέβαλλε τόκο… στον εαυτό της! Θα μπορούσε, περαιτέρω, είτε να επαναγοράσει τα ομόλογά της και τα έντοκα γραμμάτιά της, επαναγοράζοντας το χρέος της και ως εκ τούτου, ελέγχοντάς το ή μπορούσε να απευθυνθεί με ένταση στον εσωτερικό δανεισμό (όπως έγινε τη δεκαετία του 1980) με έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, που θα είχαν στα χέρια τους έλληνες πολίτες κι όχι διεθνείς τραπεζικοί τοκογλύφοι και μέσα από εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές, να αναδιαρθρώσει πλήρως το χρέος της.

Μα θα μου πείτε, τότε είχαμε μεγάλο πληθωρισμό. Ναι, δεν λέω το αντίθετο. Αλλά μήπως σήμερα τι έχουμε; Θεωρείτε ότι σήμερα δεν έχουμε πληθωρισμό επειδή έτσι λέει η ΕΛΣΤΑΤ και η EUROSTAT;

Χμ, ξέρετε πόσο εύκολο είναι να καταλάβετε ότι έχουμε τεράστιο πληθωρισμό από την ώρα που μπήκαμε στο ευρώ; Αναλογιστείτε πόσο πιο ακριβά κοστίζει η διαβίωση τα τελευταία χρόνια. Πόσο πιο ακριβά κοστίζουν τα ίδια πράγματα, απαραίτητα για την επιβίωση μας. Παρά τις εκθέσεις των στατιστικών υπηρεσιών νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι η αγοραστική μας δύναμη μειώνεται συνεχώς και σίγουρα είναι πολύ μεγαλύτερη (η μείωση) απ αυτήν που ανακοινώνουν οι στατιστικές υπηρεσίες.

Θέλετε και απόδειξη;

Δείτε λοιπόν τον παρακάτω πίνακα.*



*Στην τελευταία στήλη του πίνακα δεν απεικονίζεται η ποσοστιαία μεταβολή αλλά η μεταβολή εκφρασμένη σε ποσοστό. Δείχνει δηλαδή πόσο έγιναν οι 100 μονάδες σχεδόν 15 χρόνια μετά.
Παράδειγμα:
Ο βασικός μισθός από 100 μονάδες έγινε 100,22 δηλαδή αυξήθηκε 0,22%
Η φέτα από 100 μονάδες έγινε 251,05 δηλαδή αυξήθηκε 151,05%
Το πετρέλαιο θέρμανσης από 100 μονάδες έγινε 604,84 δηλαδή αυξήθηκε 504,84%

Ο πληθωρισμός μπορεί να ελεγχθεί καθώς η οικονομία διαθέτει μηχανισμούς προσαρμογής για κάθε πρόβλημα που θα εμφανιστεί Το θέμα είναι να μπορείς να εφαρμόσεις αυτούς τους μηχανισμούς. Να έχεις δηλαδή την ευχέρεια χάραξης δημοσιονομικής πολιτικής.
Σήμερα όμως η Ελλάδα δεν έχει την δυνατότητα χάραξης δημοσιονομικής πολιτικής.
Αυτήν την χαράσσει η ΕΕ με τους μηχανισμούς της, Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, Eurogroup κλπ και ξέρουμε πολύ καλά ότι εκεί το πάνω χέρι έχει η Γερμανία η οποία ουσιαστικά αυτή καθορίζει την Δημοσιονομική πολιτική για όλη την ευροζώνη, φυσικά κατά πως συμφέρει την δική της οικονομία 
Οι ανάγκες όμως κάθε χώρας της Ευροζώνης είναι διαφορετικές και συνεπώς η πολιτική που εφαρμόζεται δεν εξυπηρετεί όλους. Γι αυτό βλέπουμε τόσες χώρες να έχουν δημοσιονομικό πρόβλημα καθώς οι οικονομίες τους είναι τόσο διαφορετικές από την Γερμανική.
Είδαμε πιο πάνω ότι για να συμφέρει παραδείγματος χάριν ο δανεισμός πρέπει η ανάπτυξη να είναι μεγαλύτερη από το επιτόκιο δανεισμού.
Αυτό στην Γερμανική οικονομία συμβαίνει, καθώς δανείζεται φθηνά και έχει και ανάπτυξη μεγαλύτερη.
Στην Ελλάδα όμως; Συμφέρει;
Στην Ελλάδα έχουμε ύφεση 5,8%, δηλαδή ανάπτυξη -5,8%, δανειζόμαστε και με άλλο 5% περίπου είμαστε δηλαδή "μέσα" πάνω από 10%. Υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε ποτέ απ αυτό τον φαύλο κύκλο στον οποίο μας έβαλαν και να περάσουμε σε ανάπτυξη ή να μειώσουμε ποτέ το χρέος μας;
ΠΟΤΕ
Ένας μόνο τρόπος υπάρχει:
Να πάρει η Ελλάδα στα χέρια της την δημοσιονομική πολιτική της χώρας και να διαχειριστεί το χρέος της σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και ανάγκες και όχι με αυτά της ευροζώνης και των Γερμανών.

ΣΤ. Η πολιτική λειτουργία του ευρώ

Με την παραπάνω περιγραφείσα λειτουργία, αποδεικνύεται ότι το ευρώ περισσότερο είναι μύθος, παρά λύση ή σωτηρία. Ο μύθος του σωτήριου ευρώ κεφαλαιοποιεί για τις βιομηχανικές χώρες την ανάπτυξη των περιφερειακών κρατών. Είναι ο τρόπος, είναι η μέθοδος που αντικατέστησε τα όπλα των δύο παγκόσμιων πολέμων. Τα όπλα προκαλούσαν τουλάχιστον αντανακλαστικά. Κόστιζαν σε κατασκευή, πυρομαχικά, ανθρώπους και εν τέλει, σε ήττες. Και τα «δάνεια» που συνάπτονταν υπό το φόβο της κάνης του ήταν κατοχικά, ήταν αναγκαστικά. Και κάποιοι μπορούν να αξιώνουν την επιστροφή τους, ακόμα και 60 χρόνια μετά…

Χρειαζόταν μια άλλη μέθοδος, λιγότερο κοστοβόρα και περισσότερο αποδοτική. Έπρεπε να βρεθεί μια μέθοδος δομική, λειτουργική. Αυτό ακριβώς είναι το ευρώ. Είναι η λειτουργική μέθοδος φτωχοποίησης μιας χώρας, που στηρίζεται στη δομική συμπεριφορά του νομίσματος, στην ίδια του την αρχιτεκτονική.

Το νόμισμα αυτό προσφέρθηκε σε εμάς, όπως τα καθρεφτάκια και οι χάντρες που πρόσφεραν στους ιθαγενείς οι Ισπανοί κατακτητές της Νότιας Αμερικής του 15ου και 16ου Αιώνα. Όπως οι Ισπανοί προσπαθούσαν να εξαγοράσουν τους γηγενείς της Νότιας Αμερικής με καθρεφτάκια και ψεύτικα κοσμήματα, κάπως έτσι προσπαθούν σήμερα και οι κυβερνώντες να μας πείσουν να δεχτούμε ως ταμπού, ως πανάκεια, το ευρώ.

Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μέθοδος αποστράγγισης των περιφερειακών οικονομιών, των μη βιομηχανικών κοινωνιών από κάθε ίχνος ανάπτυξης. Σε μια άλλη ανάλυση, το ευρώ είναι η συνολική στέρηση της δυνατότητας, είναι οικονομικός και πολιτικός ολοκληρωτισμός.

Με τόσο υψηλότοκο δανεισμό για τις χώρες, χάνεται για πάντα η δυνατότητα να ονειρεύεσαι βελτίωση της ζωής σου. Για να παράγεις παραπάνω, πρέπει να χρηματοδοτήσεις την παραγωγική σου διαδικασία, άρα πρέπει να δανειστείς. Όσο παραπάνω θέλεις να παράγεις, τόσο παραπάνω τόκο θα πρέπει να πληρώνεις. Ήδη με το PSIκαι τις δανειακές συμβάσεις μετέφερες το κόστος δανεισμού -που ήδη δεν μπορείς να σηκώσεις- στο μέλλον. Υποθήκευσες την τύχη των παιδιών σου και των εγγονών σου, γιατί ήδη το βάρος που καλείσαι να σηκώσεις εκτείνεται πέρα από την οικονομική δυνατότητα της γενιάς σου.

Αλλά είναι και η στέρηση της δυνατότητας αυτοκαθορισμού της πολιτικής σου. Εφόσον χρωστάς –και θα χρωστάς για πάντα- οι δανειστές θα θέτουν προαπαιτούμενα, θα έχουν απαιτήσεις, θα επιβάλλουν πολιτικές. Θα στερούν δικαιώματα, θα ανατρέπουν τα κεκτημένα για τα οποία αγωνίστηκαν παππούδες και μπαμπάδες, χάριν της αποπληρωμής. Κι εσύ θα πρέπει να αποδεχτείς τις απαιτήσεις, να τις εφαρμόσεις. Να υπακούσεις, να υποταχτείς, να σκύψεις, διάολε.

Κι ο μόνος αντίλογος σε όλα τα παραπάνω, είναι να μου πεις, ότι αύριο, η Ελλάδα θα έχει ανάπτυξη πάνω από 6%, ώστε να καλύπτει τους τόκους και να της μένει κάτι και στην άκρη. Αλλά είπαμε να μιλήσουμε σοβαρά, όχι με ευσεβείς πόθους και αβάσιμες ελπίδες…

Οπότε τελικά μόνο ένα ερώτημα μου μένει αναπάντητο:

Πόσο πολύ σε βολεύει να φοβάσαι;

ΠΗΓΕΣ:

Μέσος Όρος Ανάπτυξης Ευρωζώνης:
http://epp.eurostat.ec.europa.eu/tgm/table.do?tab=table&init=1&plugin=1&language=en&pcode=tec00115

Η κρίση για αρχάριους - Χρέος, ΑΕΠ
http://www.veriorama.com/krisi_1.php

Προϋπολογισμοί Ελληνικού Κράτους 1999-2013
http://lyk-agrou.ker.sch.gr/autosch/joomla15/lykagrou/kratikoi-proypologismoi-2013.pdf

Ο μύθος του δημοσίου ελλείμματος και η παραποίηση της πραγματικότητας (μια ματιά σε έναν δημόσιο απολογισμό)
http://mmeinfo.blogspot.gr/2011/05/blog-post.html

Το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (Χρήστου Γκόρτσου, Αναπληρωτή Καθηγητή Διεθνούς Οικονομικού Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)
http://www.ecefil.eu/UplFiles/monographs/ONE_2013.pdf

Ο Κανονισμός 974/98 του Συμβουλίου για την εισαγωγή του ευρώ, του ιδίου
http://62.1.43.74/5Ekdosis/UplPDFs//deltia/2_1998/9_3.pdf

Για τα κείμενα των Συνθηκών χρησιμοποιήθηκε η βάση νομικών δεδομένων ΝΟΜΟΣ.
Όλες οι πληροφορίες αυτού του κειμένου υπάρχουν ελεύθερα στο διαδίκτυο.

[1] Η διαφορά εντόκων γραμματίων και ομολόγων είναι ότι τα έντοκα γραμμάτια καλύπτουν βραχυπρόθεσμες απαιτήσεις δανεισμού, δηλ. για σύντομο χρονικό διάστημα, πχ έχουν διάρκεια ένα έτος, ενώ τα ομόλογα καλύπτουν μακροπρόθεσμες απαιτήσεις δανεισμού, δηλ. λειτουργούν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, πχ για 10 χρόνια. Επίσης έχουν σημαντικές διαφορές στη λειτουργία τους που θα τις δούμε με παραδείγματα:

Παράδειγμα λειτουργίας έντοκου γραμματίου:

Έστω ότι σήμερα ένα κράτος θέλει να δανειοδοτηθεί εκδίδοντας ένα έντοκο γραμμάτιο ονομαστικής αξίας € 1.000, με επιτόκιο 6%, διάρκειας 12 μηνών. Στην περίπτωση αυτή:

α) θα λάβει, σήμερα, το ποσό των € 943,37,

β) μετά από ένα χρόνο (στη λήξη του εντόκου γραμματίου) θα καταβάλλει το ποσό των € 1.000,

γ) η διαφορά των € 56,63 είναι ο τόκος που θα πληρώσει, με επιτόκιο 6%, το κράτος στο δανειστή του προκειμένου να χρησιμοποιήσει το χρηματικό κεφάλαιο των € 943,37 για ένα έτος.

Παράδειγμα λειτουργίας ομολόγου:

Έστω ότι σήμερα ένα κράτος θέλει να δανειοδοτηθεί εκδίδοντας ένα ομόλογο ονομαστικής αξίας € 1.000, με επιτόκιο 6%, διάρκειας 10 ετών. Στην περίπτωση αυτή:

α) θα λάβει σήμερα το ποσό των € 1.000,

β) μετά από ένα χρόνο και για κάθε ένα από τα επόμενα εννέα έτη θα καταβάλλει ως τόκο το ποσό των € 60 (€ 1.000 * 6% ετησίως). Δηλαδή μέχρι τη λήξη του ομολογιακού δανείου ο συνολικός τόκος θα φτάσει το ποσό των € 600 (€60 ανά έτος * 10 έτη)

γ) μετά από 10 έτη (στη λήξη του ομολόγου) θα πληρώσει στο δανειστή του την ονομαστική αξία του ομολόγου, δηλαδή το ποσό των € 1.000

...................................................................................................................................................................


Το αρχικό κείμενο είναι του Μάριου Μαρινάκου μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Κορινθίας. Προσέθεσα κάποια πράγματα, κυρίως διευκρινιστικά, προκείμενου να γίνουν πιο κατανοητά, κατά τη γνώμη μου, κάποιες έννοιες και κάποιοι μηχανισμοί.

ΑΣΚΗΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ;

Ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό που έπρεπε να κάνει η χώρα μας από την αρχή της κρίσης;
Δηλαδή ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΠΡΟΣ ΕΞΩ. Στους πιστωτές μας και όχι στο λαό.
Έστω και τώρα όμως δεν είναι αργά. Ίσως μάλιστα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και το έχουν αποδεχθεί και μέσα και έξω από τη χώρα ότι αυτή είναι Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ. Υπάρχει τρόπος. Έχουν κατατεθεί σχέδια αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας αρκεί να διαλοστείλουμε τους υποταγμένους πολιτικούς που μας κυβερνάμε και να ξεκινήσουμε την εφαρμογή πατριωτικής οικονομικής πολιτικής. Προς όφελος των πολιτών της χωράς και όχι των δανειστών.

Financial Times: Τώρα είναι η καλύτερη ώρα για στάση πληρωμών

«Η ελληνική οικονομία δεν βρίσκεται σε ύφεση, ούτε ανακάμπτει. Έχει καταρρεύσει», αναφέρει ο οικονομικός αναλυτής, Wolfgang Münchau, σε άρθρο του στη Financial Times, σημειώνοντας ωστόσο πως «πλέον υπάρχει και η δυνατότητα της κήρυξης στάσης πληρωμών του εξωτερικού χρέους». «Δεν κάνω τον δικηγόρο της εξόδου. Οι Έλληνες ψηφοφόροι και οι ξένοι επενδυτές όμως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι πλέον η Ελλάδα είναι σε θέση να έχει επιλογή», τονίζει.

«Θα μπορούσε να είναι τώρα η καλύτερη στιγμή για την Ελλάδα να κηρύξει στάση πληρωμών στο χρέος της», σημειώνει. Ενώ η ελληνική κυβέρνηση προβάλει την επάνοδο στις αγορές, ο αναλυτής αναφέρει πως για πρώτη φορά από το ξέσπασμα της κρίσης, η Ελλάδα είναι σε θέση να κηρύξει στάση πληρωμών «καθώς διαθέτει πρωτογενές πλεόνασμα», που σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες εκτιμάται στο 2,7% για το 2014. «Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα δεν εξαρτάται πλέον από τους ξένους επενδυτές», τονίζει.
 
Αναλύοντας το σκεπτικό του αναφέρει πως «η Ελλάδα πιθανότητα βρίσκεται πλέον κοντά στον πάτο της οικονομικής της διολίσθησης, που ξεκίνησε έξι χρόνια πριν». Παρουσιάζοντας τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας (ΑΕΠ, ανεργία κλπ) υπογραμμίζει πως «η ελληνική οικονομία δεν βρίσκεται σε ύφεση. Ούτε ανακάμπτει. Έχει καταρρεύσει».
 
«Υπάρχει όμως κι μια άλλη οπτική -εκείνη του πωλητή ομολόγων-, που λέει ότι η Ελλάδα αποτελεί το σπουδαιότερο σενάριο ανάκαμψης της σύγχρονης εποχής», αναφέρει υπογραμμίζοντας πως εκτός από τα hedge funds στην «ομάδα που στοιχηματίζουν στη χώρα έχουν ενταχθεί πλέον και πιο παραδοσιακοί επενδυτές». Αποτέλεσμα αυτής της εξέλιξης ήταν και η έκδοση 5ετους ομολόγου που προσέλκυσε προσφορές 21 δις ευρώ από περισσότερους από 600 διεθνείς κυρίως επενδυτές.
 
«Η στρατηγική που μπορώ να ανιχνεύσω στην επίσημη στάση της ευρωζώνης προς την Ελλάδα είναι η δημιουργία μιας τεράστιας χρηματοπιστωτικής επενδυτικής φούσκας με την ελπίδα πως θα κυλήσει και λίγο χρήμα κάποια στιγμή και στην πραγματική οικονομία. Με χρέος στο 177% του ΑΕΠ για το 2014, η Ελλάδα δεν μπορεί να προσελκύσει πολλές πραγματικές επενδύσεις από το εξωτερικό, αλλά ούτε μπορεί να δημιουργήσει εγχώριες επενδύσεις, λόγω του διαλυμένου τραπεζικού συστήματος».
 
«Ωστόσο η αιτία που η Ελλάδα προσέλκυσε τόσους επενδυτές στην τελευταία έκδοση ομολόγου ήταν ένας συνδυασμός από την υπόσχεση υψηλής απόδοσης αφενός και τη δομή των λήξεων στα υπάρχοντα ελληνικά ομόλογα», γράφει και προσθέτει ότι με δεδομένο πως τα δάνεια από τις χώρες μέλη της ευρωζώνης και το ΔΝΤ αποτελούν πλέον το 80% του συνολικού χρέους, δάνεια τα οποία δεν θα αρχίσει να αποπληρώνει πριν από το 2023, η χώρα βραχυπρόθεσμα είναι αξιόχρεη. «Όμως το μακροπρόθεσμο αξιόχρεό της δεν είναι καθόλου βέβαιο», συμπληρώνει
 
«Ποιος λογικός άνθρωπος θα κάνει μακροπρόθεσμη επένδυση σε μια χώρα με τόσο αφόρητο μακροπρόθεσμο χρέος;», διερωτάται ο Wolfgang Münchau. «Δεν μπορώ να φανταστώ με ποιόν τρόπο θα δημιουργηθεί μια επενδυτική εκτίναξη, αν δεν χαριστεί ή δεν κηρυχθεί στάση πληρωμών στο επίσημο χρέος, ωστόσο οι χώρες – δανειστές ούτε που θέλουν να ακούσουν κάτι τέτοιο», γράφει.
 
Ως εναλλακτική λύση, ο οικονομικός αναλυτής προβάλλει τη στάση πληρωμών όλου του εξωτερικού της χρέους και «καθιερώνει ένα νέο νόμισμα, το οποίο θα υποτιμηθεί αμέσως». «Δεν είναι εύκολη απόφαση και θα χρειαστούν πολύ περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις από όσες έχει κάνει μέχρι σήμερα η Αθήνα».
 
«Αν και αυτό το σενάριο θα ‘φρίκαρε’ τους διεθνείς επενδυτές είναι βέβαιο πως σύντομα θα το ξεχνούσαν και τα επέστρεφαν. «Εξάλλου οι πιθανότητες χρεοκοπίας, αμέσως μετά τη χρεοκοπία, είναι οι μικρότερες. Μετά τη χρεοκοπία και με τις μεταρρυθμίσεις η Ελλάδα θα ήταν πολύ ελκυστική για τους επενδυτές, γενικότερα και όχι μόνο για τους χρηματιστηριακούς». «Δεν κάνω τον δικηγόρο της εξόδου. Οι Έλληνες ψηφοφόροι και οι ξένοι επενδυτές όμως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι πλέον η Ελλάδα είναι σε θέση να έχει επιλογή» καταλήγει στο άρθρο του.

ΠΗΓΗ : TVXS

Η Μαρία που σκότωσε ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΤΗΣ

Σε συνέχεια της χθεσινής ανάρτησης "ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ"  ηρθε η Μαρια, κοντρα στο ρευμα της εποχης να μας δειξει οτι η ΑΝΘΡΩΠΙΑ μπορει να νικησει "ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ"

ΑΓΑΠΗΤΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ 

Αγαπητοί μου μαθητές ,αγαπητά μου παιδιά, Σήμερα αναγκάστηκα σε παραίτηση, δεν το θέλησα.

Ξέρετε πως χρόνια τώρα μαζί σας έζησα όλες τις αγωνίες για να δημιουργήσουμε μαζί ένα σχολείο, που να είναι πρότυπο χαράς, δημιουργίας, έκφρασης. Ένα σχολείο που να αγαπάμε τόσο πολύ, όλοι μας.

Η πολιτεία δεν νοιάστηκε καμιά στιγμή, μας πέταξαν στην κυριολεξία μέσα στη Αμερικάνικη βάση και έπρεπε να επιβιώσουμε. Ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και τα αδέσποτα ζώα. Επιβιώσαμε και ανδρωθήκαμε. Φτιάξαμε με τη βοήθεια των τοπικών αρχών(Δήμο),ότι καλύτερο μπορούσαμε.

Το υπουργείο, μας έχει εγκαταλείψει χρόνια τώρα. Οι καθηγητές έρχονται σε δόσεις και ανάλογα με το πότε βολεύει τις πολιτικές τους, ο εξοπλισμός που έχουμε, αποκτήθηκε από λαχειοφόρους, δωρεές η από το Δήμο, γιατί κεντρικά δεν υπήρξε καμία μέριμνα. Η αγωνία μου κάθε χρόνο έφτανε στο απροχώρητο για το που θα στεγαστούν τα τμήματα, τι θα κάνω με τα κενά, πως θα καλύψουμε την ύλη στα πανελλαδικά εξεταζόμενα μαθήματα, πότε θα έλθουν οι μόνιμοι καθηγητές (γιατί στην αρχή ήταν με απόσπαση).

Θυμάμαι σαν τώρα, την πρώτη χρονιά που δίδασκα μαζί με τους 5 πρώτους συναδέλφους, όλα τα μαθήματα μέχρι τέλος Οκτώβρη(18 μαθητές). Φέτος κλείσαμε 10 χρόνια λειτουργίας, 10 χρόνια κομμάτια που θα ‘λεγε και ο Σαββόπουλος. Κι όμως το πάζλ συναρμολογήθηκε και ο πίνακας έγινε όμορφος, αποκλειστικός, και δεν θα τον αλλάζαμε για τίποτα στον κόσμο. Ξέρετε γιατί; Γιατί το σχολείο το φτιάξαμε εμείς, το βάψαμε, σκάψαμε τους κήπους του, διαμορφώσαμε σε αίθουσες τα κρατητήρια της βάσης, κρυώσαμε χωρίς ρεύμα και αγκαλιαστήκαμε κάτω από τις κουβέρτες όλοι μαζί, αλλά φτιάξαμε ένα μεγάλο σχολείο με 280 μαθητές .

Γιατί αναγκαστήκαμε παρέα να αναπληρώνουμε τα μαθήματα (τα παιδιά του λυκείου παρέδιδαν μαθήματα στα μικρότερα), δημιουργήσαμε εκδηλώσεις, νιώσαμε όλο τον κόσμο αδελφό μας, κάθε κατατρεγμένο, μυρίσαμε πολιτισμούς, ξεδιπλώσαμε όνειρα και πετύχαμε. Ναι πετύχαμε και θα το βροντοφωνάζουμε σε όλους εκείνους που νομίζουν πως το καλό σχολείο θέλει άψογα κτίρια και εγκαταστάσεις, πως θέλει εργαστήρια λουξ,. Όχι κοι, θα τους πούμε, θέλει ψυχή, αγάπη και μεράκι. Εμείς οι κατατρεγμένοι σας, πετύχαμε στις πανελλαδικές (το 80% των μαθητών που έδωσαν εξετάσεις πέτυχαν), πετύχαμε και στο χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, οι απόφοιτοι μαθητές μας δημιουργούν σε όλο τον κόσμο πια . (γεμίσαμε τα πανεπιστήμια Τεχνών της Ελλάδας και της Ευρώπης με μαθητές μας). Πετύχαμε γιατί αποσπάσαμε τα καλύτερα βραβεία του κόσμου (εκτός των πραγματικών βραβείων),τα λόγια των ανθρώπων που παρακολουθούν την πρόοδό μας και τα έργα μας .

Σήμερα το καλλιτεχνικό σχολείο Ηρακλείου είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη ως πρωτοποριακό σχολείο, έχουμε προσκλήσεις από τόσες χώρες για προγράμματα, έχουμε αξιολογηθεί γι αυτά με άριστα, αλλά προσέξτε, βαθμολογηθήκαμε από πανεπιστήμια, για το πολιτιστικό προϊόν που παράξαμε, δεν βαθμολογηθήκαμε ούτε για τους καθηγητές που δεν είχαμε ,ούτε για τις εγκαταστάσεις που δεν έχουμε. Γιατί το «προϊόν» τόσα χρόνια παράγεται από ανθρώπους –καθηγητές εμπνευσμένους, ακούραστους , που η πολιτεία τους καταδικάζει τις περισσότερες φορές με ωρομισθία, αλλά μαζί μ ε τους λίγους μόνιμους, δεν λυπούνται χρόνο για να έρθει το αποτέλεσμα. Αγαπητά μου παιδιά πόσα δεν θα θελα να σας πω σήμερα , αλλά με παίρνουν τα δάκρυα και πρέπει να είμαι δυνατή.

Ζητώ συγνώμη για όσες φορές σας στεναχώρησα, σας πίκρανα σας φώναξα(δεν ήταν λίγες ε;). Αγωνιούσα μην μου πάθετε κάτι, μην τραυματισθείτε, μην παρασυρθείτε, μην αγχωθείτε, μην κλάψετε, μην νιώσετε πόνο, μην νιώσετε δεύτερα, μην και δεν καταλάβετε κάτι στο μάθημα. Καμαρώνω για όλα σας, γιατί είσαστε ξεχωριστά, γίνεστε ξεχωριστά, μοναδικά άτομα. Μέρα με τη μέρα γινόσαστε άνθρωποι ολοκληρωμένοι , άνθρωποι που μπορώ να εμπιστευτώ ότι θα αλλάξετε τον κόσμο. Ξέρετε γιατί ,γιατί το μάθαμε από νωρίς , μάθαμε παρέα τι σημαίνει αγώνας για το αυτονόητο, δεν παραδώσαμε τα όπλα ούτε μια στιγμή. Αγωνιστήκαμε βγαίνοντας στους δρόμους ,παλεύοντας και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας. Ξέρω πως αυτό είναι η παρακαταθήκη που μένει 

Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα καταχτιούνται. Γιατί παραιτήθηκα;

Προσπάθησα να το αποφύγω αλλά δεν ήταν εφικτό. Μου ζητήθηκε να συμμετάσχω σε μια διαδικασία (Αυτοαξιολόγηση τώρα αξιολόγηση λίγο αργότερα), που θα έπρεπε να βάλω βαθμό με κουτάκια στα κτίρια, στους καθηγητές και σε τόσα άλλα για τα οποία η πολιτεία είναι υπεύθυνη. Μετέθεσαν την ευθύνη τους σε μας, γιατί έπρεπε να βρουν ποσοστό σχολείων που θα κλείσει και ποσοστό καθηγητών που θα απολυθούν. Νομίζω πως με ξέρετε, δεν ήταν δυνατόν να το πράξω. Όλο το χρόνο σας μιλούσα για φωτισμένους εκπαιδευτικούς(Δημήτρη Γληνό, Ρόζα Ιμβριώτη στο πρότζεκτ β λυκείου),πως θα μπορούσα τώρα να βάλω υπογραφή για ανθρώπινο αίμα.

Μην μου πείτε πως υπερβάλλω, όταν μετά από 100 χρόνια απολύθηκαν στην Ελλάδα δημόσιοι υπάλληλοι και αυτοί ήταν συνάδελφοι καθηγητές; Μαζί τους ήμουν 4 χρόνια στα επαγγελματικά λύκεια. Τι αξία έχει η παραίτησή μου μπροστά σε αυτό το γεγονός; Πως μπορώ να αντικρίζω τον ευτελισμό της ανθρώπινης προσωπικότητας καθημερινά, με τόσους άνεργους γύρω μας; Πως γίνεται λοιπόν να μου ζητούν να βάλω υπογραφή σε τέτοια μέτρα; ΟΧΙ, Δεν θα είμαι εκείνη που θα βάψω τα χέρια μου με ανθρώπινο αίμα. Δεν είναι τυχαίο βέβαια πως παραιτήθηκε και ο κος Λιναρδάκης από το Μουσικό . Μόνο οι δυό μας ξέρουμε τι βιώσαμε όλα τούτα τα χρόνια, εκείνος 14, εγώ 11, γιατί εμείς πονέσαμε πολύ για να δούμε να γίνονται σχολεία από το μηδέν.

Σήμερα θα βγουν και θα πουν διάφορα, κυρίως οι μεγάλοι και οι εκτός σχολείου, όλοι εκείνοι που δεν ξέρουν, εσείς όμως γνωρίζετε. Παραιτήθηκα παραμονές των γιορτών του Πάσχα, επίτηδες, γιατί το σχολειό θα ‘κλεινε και θα γινόταν αθόρυβα. Γιατί η πράξη είναι η ύστατη στιγμή της θεωρίας. Σας ευχαριστώ πολύ που υπήρξατε μαθητές μου, που με κάνατε σοφότερη, όπως και όλες τις προηγούμενες γενιές, σε όλα τα σχολεία που δίδαξα. Πάνω απ’ όλα είμαι εκπαιδευτικός και όχι δημόσιος υπάλληλος. Πάνω απ’ όλα υπερασπίζομαι το Σύνταγμα της Ελλάδας και το Δημόσιο σχολείο. Μαζί σας, ξέρω, θα αγωνιστώ για όλα τούτα. Μαζί θα ανταμώσουμε στους δρόμους, για το σχολείο που ονειρευόμαστε, για το Καλλιτεχνικό σχολείο, για το σχολείο μας. Μέσα από άλλα μετερίζια, θα βρίσκομαι συνέχεια μαζί σας. Ν’ αγαπάτε το σχολειό μας και να διαβάζετε, συνέχεια να διαβάζετε, η γνώση είναι αυτό που τους πονά. Καλή πρόοδο.

Σας αφιερώνω τους στίχους του Κωστή Παλαμά

Πολεμάς να στυλώσεις, κυβερνήτη, με τα καράβια και με τα φουσάτα της Πολιτείας το σαλεμένο σπίτι.

Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα, τον νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε, και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα.

Δάσκαλος γίνε, αλήθεια, αν ήρωας είσαι.

Με παντοτινή αγάπη Μαρία Καλουδιώτη

Από την σελίδα του Καλλιτεχνικού σχολείου Γέρακα

Το τέρας μέσα μας

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή. Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων.

Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».
Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.
Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.
Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.


Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.
Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!
Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»
Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.  Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.
Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.  Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.

Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.
Και μια τελευταία παρατήρηση:
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

πηγη : http://xarisker-lesini.blogspot.gr/2014/04/blog-post.html?spref=fb

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ 

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Η ΕΞΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ

Να τι σημαινει η εξοδος στις αγορες
Για δειτε ποιοι κονομανε .............

Το στημένο παιχνίδι του πενταετούς ομολόγου...

Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε να εισπράττει € 3 δισ. μέσω ενός πενταετούς ομολόγου που εκδόθηκε στην τιμή των 99.133 με την μέθοδο reoffer και απόδοση 4,95%. Το βιβλίο προσφορών για το ομόλογο, το οποίο θα διαθέτει ετήσιο κουπόνι του 4,75% προσέλκυσε το ενδιαφέρον 600 επενδυτών και οι προσφορές έφτασαν σχεδόν τα 20 δις ευρώ. Ο τίτλος θα καταστεί ληξιπρόθεσμος στις 17 Απριλίου 2019, οπότε και θα πρέπει να καταβληθούν τα 3 δις ευρώ από το ελληνικό δημόσιο. Μέχρι τότε θα έχει κληθεί να πληρώσει το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή ο Έλληνας φορολογούμενος, πάνω από 783 εκατομμύρια ευρώ σε τόκους.

Το ομόλογο αυτό πλασαρίστηκε από τις εξής τράπεζες που οργάνωσαν την πώληση: Bank of America Merrill Lynch, Deutsche Bank, Goldman Sachs, HSBC, JP Morgan και Morgan Stanley. Οι τράπεζες αυτές το μεταπώλησαν σε τιμή μικρότερη με άνοιγμα βιβλίου προσφορών στους δικούς τους πελάτες. Με τον τρόπο αυτό εγγυητής του συγκεκριμένου ομολόγου δεν εμφανίζεται η Ελλάδα, έστω κι αν καλείται να το πληρώσει, αλλά οι τράπεζες, που είχαν κάθε συμφέρον να μεταπωλήσουν το ομόλογο σε προσυμφωνημένες τιμές.

Το κύριο στοιχείο με βάση το οποίο τα παπαγαλάκια προσπάθησαν να εντυπωσιάσουν τον κόσμο και να θολώσουν τα νερά, ήταν οι προσφορές. Δηλαδή τα 20 δις ευρώ περίπου που έφτασαν οι προσφορές για ένα ομόλογο 3 δις ευρώ. Φαντάσου την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι αγορές στην καλή πορεία της ελληνικής οικονομίας, λένε και ξαναλένε όσοι έχουν ως επάγγελμα την εξαπάτηση της κοινής γνώμης.

Αν κάποιος είναι αρκούντως αφελής και απληροφόρητος μπορεί εύκολα να πέσει στην παγίδα. Να δεχθεί, δηλαδή, ότι οι προσφορές αποτελούν δείχτη εμπιστοσύνης των αγορών προς την Ελλάδα. Είναι έτσι; Όχι βέβαια. Οι δυσανάλογες προσφορές είναι δείχτης άκρατου κερδοσκοπικού πυρετού των αγορών σε μια συγκυρία όπου πολλά επενδυτικά κεφάλαια αποσύρονται από τα κορεσμένες ήδη μεγάλες χρηματιστικές αγορές και δοκιμάζουν την τύχη τους σε κάθε λογής τοποθέτηση.

Να θυμίσουμε ότι στις 26 Ιανουαρίου 2010 είχε τιμολογηθεί η νέα κοινοπρακτική έκδοση 5ετούς ομολόγου αναφοράς του Ελληνικού Δημοσίου λήξεως 20 Αυγούστου 2015. Η ονομαστική αξία του ομολόγου ήταν 8 δις ευρώ και δόθηκε με επιτόκιο 6,30%. Πόσες προσφορές συγκέντρωσε; Γύρω στα 20 δις ευρώ. Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια πάλι ζητωκραύγαζαν.

Να τι έγραφε η Financial Times εκείνη την ημέρα: «Ο διεθνής συναγερμός για την κρίση χρέους στην Ελλάδα υποχώρησε τη Δευτέρα, όταν οι επενδυτές συνέρρεαν για να αγοράσουν την πρώτη για φέτος έκδοση ομολόγων της κυβέρνησης. Πρόκειται για μια ένδειξη ότι [η Ελλάδα] μπορεί να έχει λιγότερα προβλήματα από ό,τι αναμενόταν για την εκπλήρωση των βραχυπρόθεσμων χρηματοδοτικών αναγκών της. Οι επενδυτές τοποθέτησαν περίπου 20 δις € (28 δις $, £ 17 δισ.) σε παραγγελίες για το πενταετές ομόλογο σταθερού επιτοκίου, τέσσερις φορές περισσότερο από ό, τι η κυβέρνηση είχε υπολογίσει.»

Η τελευταία έκδοση ομολόγου της κυβέρνησης εκείνη την χρονιά ήταν στις 4 Μαρτίου με ένα δεκαετές αξίας 5 δις ευρώ και επιτόκιο 6,25%. Οι προσφορές ξεπέρασαν τα 15 δις ευρώ. Η κυβέρνηση ξανά πανηγύριζε για την ανάκτηση της αξιοπιστίας της Ελλάδας στις αγορές. Να τι έγραφε η Ναυτεμπορική (7/3/2010): «Σε ό,τι αφορά στις λεπτομέρειες έκδοσης του δεκαετούς ομολόγου, ο κ. Χριστοδούλου είπε ότι η Ελλάδα αργά αλλά σταθερά ανακτά την αξιοπιστία της, προσθέτοντας ότι η χθεσινή έκδοση 10ετών τίτλων προσανατολίστηκε κατεξοχήν σε μακροπρόθεσμους επενδυτές.»

H επιτυχής προσφορά ομολόγων θα φέρει μεγάλη ανακούφιση στην κυβέρνηση, ενώ αυξάνει την πιθανότητα η χώρα να ολοκληρώσει το έτος χωρίς να χρειαστεί οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. ή το ΔΝΤ, ανέφερε το Dow Jones Newswires (4/3/2010). «Η προσφορά έδειξε ότι η εμπιστοσύνη επέστρεψε στην ελληνική αγορά ομολόγων», ανέφερε κυβερνητικός εκπρόσωπος στις 7/3/2010. «Είναι μια πολύ καλή εξέλιξη. Όλοι αναπνέουν με μεγαλύτερη ευκολία τώρα».

Η κυβέρνηση τότε υποσχόταν ότι θα ακολουθήσουν άλλες δυο ή τρεις εξίσου πετυχημένες εκδόσεις ομολόγων με τις οποίες η Ελλάδα θα ανακτούσε πλήρως την «αξιοπιστία» της στις αγορές. Αντί γι’ αυτές στις 23 Απριλίου ο τότε φερόμενος πρωθυπουργός ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης. Η κόλαση άρχιζε για τον ελληνικό λαό.

Όπως βλέπετε πρόκειται για το ίδιο επικοινωνιακό παιχνίδι. Τα ίδια και τα ίδια. Βέβαια την επομένη από την έκδοση του νέου πενταετούς ομολόγου, δηλαδή την Παρασκευή 11 του μηνός, οι περίφημοι επενδυτές που υποτίθεται τόσο εμπιστοσύνη τρέφουν για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, φρόντισαν να το ξεφορτωθούν, δηλαδή να το πουλήσουν στη δευτερογενή αγορά.

Να τι αναφέρει το Reuters (11/4/2014): «Οι αποδόσεις του νέου ελληνικού πενταετούς ομολόγου αυξήθηκαν κατά 18 bp έως 5,13%, σύμφωνα με τα στοιχεία Tradeweb, καθώς οι διαπραγματευτές ανέφεραν εκτεταμένες πωλήσεις από τους επενδυτές που αγόρασαν τα ομόλογα. "Είναι προφανές ότι πολλοί από τους τύπους που αγόρασαν το ομόλογο δεν ανήκαν στο είδος buy-and-hold [μακροπρόθεσμων επενδυτών]. Πήγαν για μια γρήγορη μπάζα", δήλωσε ένας διαπραγματευτής της αφοράς.»

Οι επενδυτές που αγόρασαν το νέο πενταετές ομόλογο το πούλησαν την επομένη ημέρα, έστω και με μικρή χασούρα, γιατί ο στόχος τους ήταν να κερδοσκοπήσουν με την άνοδο των ελληνικών ομολόγων που είχαν ήδη στα χέρια τους. Κυρίως των δεκαετών. Θυμίζουμε ότι τα ομόλογα αυτά τα έχουν αποκτήσει σε αξία χρησιμοποιημένου χαρτιού υγείας από την δευτερογενή μετά την περίφημη αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους με PSI.

Με την αμέριστη βοήθεια της κυβέρνησης, της τρόικας, κυρίως της ΕΚΤ και της ΕΕ, αλλά και των οίκων αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, οι κερδοσκόποι έστησαν ένα ωραίο παιχνίδι για να ανεβάσουν τεχνητά την τιμή των ελληνικών ομολόγων που αγόρασαν κοψοχρονιά στη δευτερογενή αγορά. Το παιχνίδι αυτό λέγεται «δημιουργία προσδοκιών».

Φανταστείτε ότι αγοράσατε δεκαετή ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά το 2012 γύρω στο 20% της ονομαστικής τους αξίας. Τόσο ήταν η τιμή τους τότε στην δευτερογενή. Τον Ιανουάριο του 2013 η τιμή τους στη δευτερογενή αγορά είχε φτάσει το 51,7% της ονομαστικής τους αξίας, ενώ τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου το 65,4%. Τον Ιανουάριο του 2014 ήταν 67,3% και τον τελευταίο δίμηνο ξεκινά μια ανοδική πορεία που φέρνει την τιμή του στις 10/4/2014 στο 80,75% της ονομαστικής του αξίας. Κι όλα αυτά χάρις στην επιχείρηση «έξοδος στις αγορές».

Έτσι οι επενδυτές, δηλαδή οι κερδοσκόποι που αγόρασαν το νέο πενταετές, το έκαναν πρωτίστως για να εκμεταλλευτούν τις ανοδικές τιμές στη δευτερογενή των παλιών ελληνικών ομολόγων που κατέχουν ήδη. Στις 11 του μηνός άρχισε το γενικό ξεπούλημα, όχι μόνο του νέου πενταετούς, αλλά και των παλαιότερων ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Γι’ αυτό και οι τιμές τους στη δευτερογενή άρχισαν να πέφτουν.

Να γιατί άνοιγαν σαμπάνιες στο City και στην Wall Street οι κερδοσκόποι με τη νέα έκδοση πενταετούς από την ελληνική κυβέρνηση. Κέρδισαν τρελά δις και θα κερδίσουν πολλά περισσότερα όσο έχουμε κυβερνήσεις που εξασφαλίζουν την πληρωμή του χρέους.

Σχόλιο της Ημέρας, 13/4/2014, dimitriskazakis.blogspot.com