Ο ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ

Η Αργεντινή μας δείχνει το δρόμο της λύτρωσης



Όμοιος τον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα. Αυτή την λαική παροιμία μου έφεραν στο νου οι εικόνες με τους τρυφερούς εναγκαλισμούς του Γιούνκερ με τον Σαμαρά. Παιδιά του ίδιου φυράματος. Όπως ο Σαμαράς, έτσι κι ο Γιούνκερ είναι γέννημα θρέμμα κομματόσκυλο από τα γεννοφάσκια του, εκ φύσεως φιλοχρήματος, αργόσχολος, άεργος κι επομένως ιδανικός ως πολιτικός καριέρας.

Ο πατέρας του Ζαν Κλοντ υπηρέτησε στα βάφεν ες-ες κατά την κατοχή και μάλιστα πολέμησε στο ρώσικο μέτωπο, αλλά δεν δικάστηκε ως δωσίλογος γιατί ισχυρίστηκε ότι τον στρατολόγησαν "με τη βία". Σαν παλιό στέλεχος του "κόμματος της δεξιάς" - όπως ονομαζόταν επίσημα το κόμμα αυτό όταν κατείχε την εξουσία πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου και το οποίο συνεργάστηκε με τους ναζί στην κατοχή - και οι διασυνδέσεις του στον πολιτικό υπόκοσμο της χώρας του, έκαναν τους συμμάχους να τον στρατολογήσουν με σκοπό το παλιό κόμμα του να συνεχίσει να κυβερνά υπό νέα ενδυμασία λιγότερο προκλητική, ως χριστιανοδημοκρατικό κόμμα.

Αυτός λοιπόν, ο γιος του ναζί, που χάρις στις κομματικές του διασυνδέσεις απέκτησε χωρίς να κοπιάσει ιδιαίτερα τα απαραίτητα ακαδημαικά διπλώματα ώστε να φαντάζει ότι διαθέτει όλα τα τυπικά προσόντα, έφτασε να είναι πρωθυπουργός ενός κρατιδίου που φυσιολογικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Το δουκάτο του Λουξεμβούργου είναι ένα παρά φύση κράτος-υβρίδιο που συντηρείται από τις μεγάλες δυνάμεις για πάνω από ένα αιώνα, μόνο και μόνο ως καταφύγιο για τις βρωμοδουλιές τους. Κυρίως για την διαμετακομιδή κεφαλαίων, που συνήθως είναι λίγο ως πολύ ύποπτα. Από το εισόδημα που δημιουργεί αυτή η διαμετακομιδή και το ξέπλυμα χρήματος ζει το Λουξεμβούργο. Δεν διαθέτει ουσιαστικά καμιά άλλη πηγή εσόδων, ούτε και λόγο ύπαρξης.

Κράτος - συμμορία

Πρόκειται για ένα κράτος συμμορία στην καρδιά της Δυτικής Ευρώπης. Ο πρώην πρωθυπουργός ενός τέτοιου κράτους, τυπικό είδος πολιτικού Αλ Καπόνε, δεν θα μπορούσε παρά να ήταν το ιδανικό πρόσωπο για να ηγηθεί πρώτα του eurogroup και ύστερα της άτυπης κυβέρνησής του, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. 'Αλλωστε το γεγονός ότι ο πατέρας του υπήρξε ένστολος ναζί, έκανε την επίσημη Γερμανία να αισθάνεται εξαιρετικά οικεία με τον Ζαν Κλοντ, ο οποίος έτσι εξασφάλισε την ολόθερμη υποστήριξη της Μέρκελ.

Αυτός λοιπόν, που αν θυμάστε είχε δηλώσει παλιότερα κατά τη σύνοδο του ΔΝΤ στις αρχές Οκτωβρίου 2010, ως πρόεδρος τότε του eurogroup, ότι ήταν "φανερό" ότι η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει κάποια μέρα αυτό το πρόβλημα, δηλαδή θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία, "ήξερα ακόμα ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά δεν θα μπορούσα να πω δημόσια αυτό που γνώριζα...". Τα θυμάστε αυτά, ή πάσχετε από καθ' έξη πολιτική αμνησία όπως ταιριάζει σε κάθε εθελόδουλο ραγιά;

Αυτός λοιπόν ήρθε στην Ελλάδα και όπως μας πληροφόρησαν τα γνωστά μέσα μαζικής εξαπάτησης, παρείσχε νέα στήριξη στην Ελλάδα, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται συνθηματικά η συμπαράσταση στους συμμορίτες της ίδιας κόζα νόστρα, που έχουν την εξουσία και στην χώρα μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε ερώτηση του περιβόητου ΣΚΑΪ, υπογράμμισε ότι "η χώρα σας θα ήταν ένα καλό παράδειγμα για να μην γίνει η Αργεντινή αυτό που έγινε."

Κατάρρευση επενδύσεων
Μάλιστα. Μας σώσανε και δεν γίναμε Αργεντινή! Η Ελλάδα στα τέσσερα αυτά χρόνια υπέστη την χειρότερη ύφεση της μεταπολεμικής της ιστορίας. Τουλάχιστον. Αν και από την ύφεση αυτή δεν πρόκειται η Ελλάδα να ανακάμψει ποτέ, όσο συνεχίζει την ίδια πορεία. Συρρικνώθηκε όσο καμιά άλλη οικονομία του ΟΟΣΑ. Η κατάρρευση των επενδύσεών της ελληνικής οικονομίας την έχει κατατάξει ήδη στον πάτο του συνόλου των οικονομιών παγκόσμια. Τέταρτη από το τέλος, μαζί με χώρες σαν την Γουινέα-Μπισάο, την Ζουαζιλάνδη, την Υεμένη. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας έχει εξασφαλίσει στην Ελλάδα παγκόσμια πρωτιά. Για να μην μιλήσουμε για εισόδημα, εργασία, φτώχεια, μετανάστευση και μαζική εξόντωση των πιο αδύναμων τμημάτων του πληθυσμού. Κι όλα αυτά γιατί μας σώσανε.

Για να δούμε τώρα τι συμβαίνει με την Αργεντινή. Η κυβέρνηση της Φερνάντεζ Κίχνερ αρνείται πεισματικά εδώ και σχεδόν τρία χρόνια να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις συγκεκριμένων επενδυτικών κεφαλαίων, που έχουν αγοράσει κρατικά ομόλογα της Αργεντινής μετά την χρεοκοπία της το 2001 και τώρα απαιτούν να πληρωθούν στο σύνολο της ονομαστικής τους αξίας. Αρνείται να συμμορφωθεί με μια εξωφρενική απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου που εξωμειώνει έναν κυρίαρχο λαό με τους ιδιώτες κερδοσκόπους γνωστούς στις αγορές ως "γύπες".



Γιατί "γύπες"; Διότι πρόκειται για κερδοσκόπους που ειδικεύονται στην αγορά χρεοκοπημένων κρατικών ομολόγων και ύστερα εκβιάζουν με δικαστικές αποφάσεις τα κράτη που τα έχουν εκδόσει προκειμένου να πληρωθούν στο σύνολο της ονομαστικής τους αξίας. Έτσι και στην περίπτωση της Αργεντινής. Αγόρασαν κρατικά ομολόγα μετά την χρεοκοπία του 2001 περίπου στο 3% της ονομαστικής τους αξίας και τώρα απαιτούν να πληρωθούν όχι μόνο στο 100%, αλλά και να καταβληθούν όλοι οι προβλεπόμενοι τόκοι.

Εκβιασμός

Από τον Νοέμβριο του 2012 η κυβέρνηση της Αργεντινής εκβιάζεται με όπλο τις αποφάσεις ενός υπέργηρου δικαστή της Νέας Υόρκης, οι οποίες έχουν σκοπό να γονατίσουν ένα κυρίαρχο κράτος και να το εξαναγκάσουν να γίνει ξανά υποχείριο της διεθνούς κερδοσκοπίας. Δεν πρέπει να παραξενεύεται κανείς από τις εξωφρενικές αποφάσεις αυτού του δικαστή. Στις ΗΠΑ αν έχεις χρήματα και διασυνδέσεις είναι απολύτως σίγουρο ότι θα βρεις κάποιον δικαστή να σου δώσει δίκιο, ότι κι αν ισχυρίζεσαι. Όσο άδικο, όσο παράνομο κι αν είναι.

Και ο υπέργηρος δικαστής Γκρίεζα δεν είναι καθόλου τυχαίος. Οι απόψεις του ταιριάζουν περισσότερο σε αποικιοκράτη δικαστή της βικτωριανής περιόδου, ή σε δικαστή του αμερικανικού νότου την εποχή της δουλείας. Αντιμετωπίζει χώρες και κυβερνήσεις σαν της Αργεντινής όχι ως κυρίαρχα κράτη στα πλαίσια της διεθνούς κοινότητας, αλλά ως ένα είδος ατίθασου νέγρου, που η εκλαμπρότητά του οφείλει να δώσει το απαραίτητο μάθημα ώστε να μην ξανασηκώσει κεφάλι.

Από την αρχή της καριέρας του καλλιέργησε μια ιδιαίτερα φιλική, θα λέγαμε, προδιάθεση υπέρ των οικονομικά ισχυρών που προσέφευγαν στη δικαστική του κρίση. Πόσο μάλλον τώρα που πίσω από τους κερδοσκόπους, στέκεται μια ολόκληρη οργάνωση, την American Task Force Argentina (ΑΤFA), η οποία όπως λέει η ίδια "είναι μια συμμαχία οργανώσεων που ενώθηκαν για μια δίκαιη και ισότιμη συμφιλίωση με την αθέτηση πληρωμής του χρέους της κυβέρνησης της Αργεντινής το 2001, το χρέος της κυβέρνησης της Αργεντινής και την επακόλουθη αναδιάρθρωση. Τα μέλη μας εργάζονται με τους νομοθέτες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη για να ενθαρρύνει την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να συνεχίσει σθεναρά μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων με την κυβέρνηση της Αργεντινής προς το συμφέρον Αμερικανών ενδιαφερομένων."

Σκιώδεις οργανώσεις

Επίσημα αυτό το λόμπι περιλαμβάνει σκιώδεις έως ύποπτες οργανώσεις, ακραίες νεοσυντηρητικές ενώσεις και κερδοσκοπικά κεφάλαια γύπες. Επικεφαλής της είναι παλιά στελέχη της διοίκησης Κλίντον, αλλά και του Μπους. Η εκστρατεία έχει σαν στόχο να αντρέψει με κάθε τρόπο την κυβέρνηση Φερνάντεζ, η οποία στην προπαγάνδα του λόμπι ταυτίζεται με τους μουλάδες στο Ιράν. Πάνω από 7 εκατ. δολάρια φέρεται να έχει διαθέσει το συγκεκριμένο λόμπι προκειμένου να εξαγοράσει ευμενή δημοσιότητα στον αμερικανικό και διεθνή τύπο, αλλά και πολιτική επιρροή. Επίσης φέρεται να συντονίζει τις ενέργειες αντίστοιχων ιδιωτικών οργανώσεων και ιδρυμάτων μέσα στην Αργεντινή, που αντιπολιτεύονται από θέσεις ταυτόσιμες με εκείνες του λόμπι. Με το αζημίωτο πάντα.

Τα στελέχη του λόμπι, αλλά και οι οργανώσεις που το απαρτίζουν συνθέτουν την εικόνα μιας οργάνωσης βιτρίνα για επιχειρήσεις υπονόμευσης και αποσταθεροποίησης. Σαν κι αυτές που κατά κόρο χρηματοδοτούνται από τον "μαύρο προϋπολογισμό" εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ. Αυτός μάλλον είναι κι ο λόγος που οι κερδοσκόποι δεν εξασφάλισαν μόνο τις δικαστικές αποφάσεις του Γκρίεζα, αλλά και την συνεποικουρία του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, μαζί και της κυβέρνησης Ομπάμα. Έστω κι αν οι δικαστικές αποφάσεις αυτές παραβιάζουν κατάφωρα ακόμη και το Σύνταγμα των ΗΠΑ.

Το θανάσιμο αμάρτημα

Ποιο είναι το τόσο θανάσιμο αμάρτημα της Αργεντινής; Μετά από μια τρομακτική περίοδο αυστηρης εφαρμογής των συνταγών του ΔΝΤ από τις πιο διεφθαρμένες κυβερνήσεις που γνώρισε η χώρα μεταπολεμικά, η Αργεντινή κατέρρευσε ολοκληρωτικά τον Δεκέμβριο του 2001. Μέσα σ' ένα χρόνο, το 2002, η Αργεντινή έχασε σχεδόν το 64% του ετήσιου ΑΕΠ της σε σύγκριση με το 2001. Ενώ το επίπεδο επενδύσεων έπεσε από το 21% του ΑΕΠ το 1998 στο 10,7% το 2002.

Για να έχουμε ένα μέτρο, ας συγκρίνουμε Ελλάδα και Αργεντινή εκείνες τις χρονιές. Το 2001 η Αργεντινή είχε ΑΕΠ περί τα 269 δις δολάρια, τρέχουσες τιμές, ενώ η Ελλάδα λίγο πάνω από 131 δις δολάρια. Το 2002 το ΑΕΠ της Αργεντινής είχε γκρεμιστεί στα 97,4 δις δολάρια, ενώ της Ελλάδας ανερχόταν στα 148 δις δολάρια. Πάντα τρέχουσες τιμές. Το επίπεδο επενδύσεων για την Ελλάδα το 2001 ήταν 23,2% του ΑΕΠ και το 2002 ήταν 22,3%.

Εκτίναξη της ανεργίας

Το αποτέλεσμα αυτής τα κατάρρευσης ήταν να εκτιναχθεί η ανεργία και η φτώχεια. Η επίσημη ανεργία ήταν το 1998 στο 14,7%, το 2001 ήταν 19,2% και το 2002 ανέβηκε στο 22,4%. Στα τέλη του 2001 η ακραία φτώχεια στην Αργεντινή, δηλαδή το ποσοστό του πληθυσμού που δεν είχε να φάει σε τακτική βάση, είχε φτάσει το 14%, ενώ στα τέλη του 2002 έφτασε το 30%. Ο πληθυσμός που βρισκόταν κάτω από το όριο φτώχειας στα τέλη του 2001 ήταν κοντά στο 40%, ενώ στα τέλη του 2002 είχε φτάσει στο 60%. Η κοινωνική έκρηξη ήταν αναπόφευκτη, όπως αναπόφευκτη ήταν και η διακοπή εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους που τότε ανερχόταν γύρω στα 132 δις δολάρια.

Από τότε αρχίζει μια περιόδος κοινωνικών και πολιτικών αναμετρήσεων στην Αργεντινή. Ο λαός στους δρόμους αρνιόταν να πληρώσει άλλο την τοκογλυφία των διεθνών αγορών και τις συνταγές του ΔΝΤ. Οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να εξισσοροπήσουν την κατάσταση και να επανεκινήσουν τις πληρωμές του χρέους. Έως το 2004 όπου μια πανεθνική πολιτική απεργία διαρκείας, μαζί με μαχητικές διαδηλώσεις του λαού, ανέβασαν στην κυβέρνηση τον Νέστορ Κίχνερ. Με τον λαό στους δρόμους, ο Νέστορ Κίχνερ προχώρησε σε δυο θεμελιώδεις επιλογές. Αφενός, ανακοίνωσε την μονομερή περικοπή του δημόσιου χρέους κατά 70% και κάλεσε σε διαπραγμάτευση τους ομολογιούχους έτσι ώστε να ανταλλάξουν τα παλιά τους ομόλογα με τα καινούργια. Αφετέρου, έδιωξε οριστικά το ΔΝΤ από την χώρα και από τότε η Αργεντινή αρνείται ακόμη και τη διαμεσολάβησή του σε ότι αφορά την διαπραγμάτευση του χρέους της.

Οι επιλογές αυτές μαζί με την αντιστροφή των πολιτικών ιδιωτικοποίησης του κράτους και περιορισμού των δαπανών του, που εφαρμόζονταν πριν και οδήγησαν στην κατάρρευση, αποτέλεσαν μέγιστο casus beli για τις διεθνείς αγορές. Από τότε που άλλαξε πορεία η Αργεντινή ανέκαμψε εντυπωσιακά. Το ΑΕΠ της το 2013 ανερχόταν κοντά στα 500 δις δολάρια τρέχουσες τιμές, όταν η Ελλάδα μετά βίας κρατιέται στα 248 δις δολάρια. Το επίπεδο επενδύσεων στην Αργεντινή ανέρχεται στα 23,4% του ΑΕΠ και η επίσημη ανεργία έχει κατέβει στα 7% για το 2013. Η ακραία φτώχεια που συνδέεται με την πείνα έχει πέσει γύρω στο 5% του πληθυσμού, ενώ το ποσοστό που βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας ήταν κοντά στο 16% του πληθυσμού το 2013.

Η σύγκριση με την Ελλάδα

Για κάντε μια σύγκριση με την κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα με τουλάχιστον το 40% του πληθυσμού της κάτω από το όριο φτώχειας και θυμηθείτε ξανά τα λόγια του Ζ. Κ. Γιούγκερ: Σας σώσαμε και δεν γίνατε Αργεντινή.

Μήπως αποκλείστηκε από τα ξένα κεφάλαια η Αργεντινή; Ούτε κατά διάνοια. Το πιο σημαντικό είδος ξένου κεφαλαίου για μια οικονομία είναι οι Άμεσες Ξένες Επενδύσεις (ΑΞΕ), που αφορούν επενδύσεις στην πραγματική οικονομία. Η Αργεντινή το 1998 είχε εισροή ΑΞΕ της τάξης των 7,2 δις δολάρια, τρέχουσες τιμές. Τη διετία 1999-2000 είχε ιστορικό ρεκόρ εισροής ΑΞΕ της τάξης των 31 δις δολαρίων. Ο λόγος ήταν απλός. Ήταν η διετία του γενικού ξεπουλήματος κατ' επιταγή των δανειστών και του ΔΝΤ. Πουλήθηκαν τα πάντα, όλες οι υποδομές, οι ακτές, το νερό, η ενέργεια, οι μεταφορές, κοκ. Το κράτος κατέβασε τις δαπάνες του στο 23% του ΑΕΠ. Τεράστια επιτυχία! Σαν την περίπτωση της Ελλάδας σήμερα.

Τη διετία της κατάρρευσης οι ΑΞΕ που εισήλθαν στη χώρα ανήλθαν μόλις στα 3,2 δις δολάρια για το 2001 και 1,0 δις δολάρια για το 2002. Τι έγινε μετά την πτώχευση και κυρίως μετά την ανακοίνωση της μονομερούς διαγραφής του χρέους από την κυβέρνηση Κίχνερ; Το 2003 εισήλθαν 1,6 δις δολάρια σε ΑΞΕ, το 2004 αυξάνουν σε 4,3 δις δολάρια, ενώ το 2005 που επιχειρείται και η πρώτη φάση της ανταλλαγής ομολόγων, οι εισροές ΑΞΕ φτάνουν τα 5,3 δις δολάρια. Έως το 2008 οι εισροές είχαν αυξηθεί κοντά στα 9 δις δολάρια, πολύ περισσότερα από τα 7 δις δολάρια που ήταν ο ετήσιος μέσος όρος της δεκαετίας 1990-2000, όπου ξεπουλήθηκαν και διαλύθηκαν τα πάντα. To 2012 ξεπέρασαν τα 12 δις δολάρια, ενώ το 2013 παρουσιάστηκε μια κάμψη και έφτασαν στα 9 δις δολάρια.

Επενδύσεις και ξεπούλημα

Συνολικά η Αργεντινή τα χρόνια χωρίς το ΔΝΤ και υπό καθεστώς διαγραφής χρέους, προσέλκυσε επενδύσεις από το εξωτερικό σχεδόν διπλάσιες από τις αντίστοιχες της περιόδου πριν την κατάρρευση. Μύθος λοιπόν και μπουρδολογία αυτό που λένε ότι η χώρα που θα διαγράψει το χρέος της δεν θα μπορεί να προσελκύσει ξένες επενδύσεις. Ή το άλλο που λένε, ότι μόνο με ξεπούλημα και διάλυση της χώρας μπορείς να προσελκύσεις ξένες επενδύσεις.

Ας συνέλθουμε επιτέλους κι ας δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Η Αργεντινή κατόρθωσε να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους και να διώξει το ΔΝΤ. Από τότε γνωρίζει ανάπτυξη όσο ποτέ πριν - παρά τα όποια προβλήματά της - σε συνθήκες πολύ καλύτερες για τον πληθυσμό της απ' ότι ήταν τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει ανάγκη να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές, ούτε για την εξυπηρέτηση του χρέους της, ούτε για να καλύπτει τα ελλείμματά της. Η γενική κυβέρνηση το 2002 είχε 23% του ΑΕΠ έσοδα και 38% έξοδα, ενώ το 2013 είχε 42% του ΑΕΠ έσοδα και 44% έξοδα.

Πώς κατόρθωσε η Αργεντινή να διαγράψει το χρέος της; Με τον μοναδικό τρόπο που υπάρχει. Μονομερώς. Μόνο έτσι μπορεί να διαγραφεί έστω το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, χωρίς η χώρα και ο λαός να φορτωθεί "προϋποθέσεις", δισβάσταχτα ανταλάγματα και ξένες επιτηρήσεις, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Θυμηθήτε αυτό όταν θα σας μιλήσουν ξανά για διαπραγμάτευση με τους δανειστές, για ευρωπαϊκές συνδιασκέψεις και όλα τα άλλα κωμικοτραγικά. Θυμηθείτε το αυτό για να μην σας δουλεύουν ψιλό γαζί.


Αν θέλεις να διαγράψεις χρέος, έστω και μέρος του, υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Όποια νομικοπολιτική προσέγγιση κι αν επιλέξεις. Το ανακοινώνεις μονομερώς στους δανειστές και μετά τους καλείς σε διαπραγμάτευση, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν πρόκειται να κάνεις πίσω. Ακριβώς όπως η κυβέρνηση της Αργεντινής, η οποία ακόμη και για το διακρατικό της χρέος πέτυχε συμφωνία με τη Λέσχη των Παρισίων, χωρίς την διαμεσολάβηση του ΔΝΤ και χωρίς να δεχτεί όρους και περιορισμούς στην άσκηση της πολιτικής της.

Μπορούμε κι εμείς. Αρκεί να το θελήσουμε, αρκεί να το απαιτήσουμε σαν λαός και δεν πρόκειται να πάθουμε απολύτως τίποτε. Οι δανειστές μας θα πάθουν. Ακόμη και σε πτώχευση να μας κηρύξουν οι αγορές δεν σημαίνει τίποτε για ένα κράτος που δεν έχει ανάγκη να δανείζεται από τους διεθνείς τοκογλύφους και δεν έχει πολιτικούς που παραδίδουν την εθνική του κυριαρχία σε ξένες επιτροπείες. Τί έπαθε δηλαδή η Αργεντινή που την πτώχευσαν; Απολύτως τίποτε. Καμιά συνέπεια. Παρά τον πόλεμο που δέχεται.

Μπορούμε κι εμείς. Πότε θα το καταλάβουμε για να γλυτώσουμε τα πολύ χειρότερα; Πότε θα λυτρωθούμε από την εθελοδουλεία μας και όλους αυτούς τους αλήτες που μας έχουν πουλήσει για δουλοπάροικους στους δανειστές;

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 10/8/2014, dimitriskazakis.blogspot.com

Νόαμ Τσόμσκι ....ΜΑΙΝΟΜΕΝΟΣ

Ο διάσημος Αμερικάνος φιλόσοφος, πολιτικός αναλυτής και ακτιβιστής Noam Chomsky δημοσίευσε στο περιοδικό Znet ένα εκτενές κείμενο για την υποκρισία των ΗΠΑ -και της δύσης γενικότερα- σε σχέση με τις περιπτώσεις της Ουκρανίας και της Γάζας, αναφέροντας μια σειρά από περιστατικά που δεν είναι γνωστά στην ευρύτερη κοινή γνώμη. Μετάφραση : PressProject.gr 

Σχεδόν κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες νέων φοβερών εγκλημάτων αλλά μερικά από αυτά είναι τόσο ειδεχθή, φριχτά και κακόβουλα που καλύπτουν όλα τα άλλα. Ένα από αυτά τα σπάνια γεγονότα έλαβαν χώρα στις 17 Ιουλίου, όταν η πτήση MH17 των Μαλαισιανών Αερογραμμών καταρρίφθηκε στην ανατολική Ουκρανία, σκοτώνοντας 298 ανθρώπους.

Οι «υπερασπιστές της αρετής» στον Λευκό Οίκο εξέφρασαν την «οργή τους για την αδιανόητη αυτή πράξη» στην οποία απέδωσαν «Ρωσική υποστήριξη». Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ άστραψε και βρόντηξε λέγοντας ότι «όταν 298 πολίτες σκοτώνονται» μετά από μια «τρομακτική κατάρριψη» πολιτικού αεροσκάφους «δεν πρέπει να σταματήσουμε μέχρι ο ένοχος να βρεθεί και να προσαχθεί στη δικαιοσύνη». Κάλεσε επίσης τον Putin να δώσει ένα τέλος στην ντροπιαστική προσπάθεια να αποφύγει τις σαφέστατες ευθύνες του.

Η αλήθεια είναι ότι ο «εκνευριστικός μικρός ανθρωπάκος» με την «ποντικόφατσα» (Timothy GartonAsh) έχει ζητήσει τη διεξαγωγή ανεξάρτητης έρευνας αλλά αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει εξαιτίας των κυρώσεων που γενναία επέβαλε μια χώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την ώρα που οι ευρωπαϊκές χώρες φοβήθηκαν να το πράξουν.

Στο CNN ο πρώην Πρέσβης των ΗΠΑ στην Ουκρανία, William Tayor διαβεβαίωσε τον κόσμο ότι ο Putin «είναι σαφώς υπεύθυνος για την κατάρριψη του αεροσκάφους». Για εβδομάδες τα πρωτοσέλιδα αναφέρονταν στην αγωνία των οικογενειών, τις διεθνείς προσπάθειες για την ανάκτηση των σωρών και την οργή για το αποτρόπαιο έγκλημα που «άφησε άφωνο» τον κόσμο με καθημερινά ρεπορτάζ που μετέδιδαν και την πιο αποτρόπαια λεπτομέρεια.

Κάθε εγγράμματος όμως… και σίγουρα κάθε συντάκτης ή σχολιαστής θα έπρεπε να υπενθυμίσει αμέσως μια άλλη περίπτωση, όταν ένα αεροσκάφος καταρρίφθηκε με συγκρίσιμες απώλειες: Την πτήση 655 της Iran Air που οδήγησε στο θάνατο 290 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων και 66 παιδιών. Καταρρίφθηκε στον Ιρανικό εναέριο χώρο σε μια σαφέστατα εμπορική αεροπορική πτήση. Το έγκλημα όμως τότε δεν αντιμετωπίστηκε «με την υποστήριξη των ΗΠΑ» ούτε υπήρχαν αμφιβολίες για τον υπεύθυνο. Ήταν ένας κατευθυνόμενος πύραυλος του USS Vincennes που βρισκόταν στα ιρανικά ύδατα στον Περσικό Κόλπο.

Ο Διοικητής ενός κοντινού σκάφους των ΗΠΑ, ο David Carlson, κατά την διάρκεια της έρευνας κατέθεσε ότι «αναρωτήθηκε φωναχτά εκφράζοντας την δυσπιστία του» όταν «το Vincennes ανακοίνωσε την πρόθεσή του» να επιτεθεί σε ένα προφανέστατα πολιτικό αεροσκάφος. Σκέφτηκε ότι το «Ρομπο-κρούιζερ» (σ.μ. εκ του «Ρόμπο-κοπ») όπως ονόμαζαν μεταξύ τους το Vincennes εξαιτίας της επιθετικής του συμπεριφοράς «ένοιωσε την ανάγκη να αποδείξει την αποτελεσματικότητα του Aegis (ενός εξελιγμένου αντιαεροπορικού συστήματος για καταδρομικά πλοία) στον Περσικό Κόλπο και θεώρησε ότι αυτή ήταν η ευκαιρία να δείξει την αξία του».

Δύο χρόνια αργότερα ο Διοικητής του Vincennes και ο επικεφαλής αξιωματικός για την αεράμυνα έλαβαν το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής «για την εξαιρετικά αξιέπαινη συμπεριφορά κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους» και την «ήρεμη επαγγελματική ατμόσφαιρα» κατά την περίοδο όπου καταρρίφθηκε το Airbus, το οποίο δεν αναφέρθηκε κατά την βράβευση.

Ο Πρόεδρος Reagan κατηγόρησε τους Ιρανούς και υπερασπίστηκε τις αποφάσεις του καταδρομικού το οποίο «ακολούθησε πάγιες εντολές και ευρέως γνωστές διαδικασίες προκειμένου να προστατευθεί από ενδεχόμενη επίθεση». Ο διάδοχός του, ο G. Bush, διακήρυξε ότι «δεν πρόκειται ποτέ να ζητήσω συγνώμη εκ μέρους των ΗΠΑ -δεν με νοιάζει ποια είναι τα γεγονότα… δεν είμαι τύπος που ζητάει συγνώμη εκ μέρους της Αμερικής».

Χωρίς υπεκφυγές, σε αντίθεση με τους βάρβαρους της Ανατολής.

Υπήρξαν λίγες αντιδράσεις: χωρίς οργή, χωρίς απεγνωσμένες αναζητήσεις για τις σωρούς, χωρίς παθιασμένες καταγγελίες των υπευθύνων, χωρίς δακρύβρεχτους θρήνους από τον Πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ για την «τεράστια και συγκινητική απώλεια». Οι Ιρανικές κατηγορίες επισημάνθηκαν ορισμένες φορές αλλά απορρίπτονταν ως «στερεοτυπικές επιθέσεις κατά των ΗΠΑ» (Philip Shenon, New York Times).

Αυτό το ασήμαντο γεγονός άξιζε μονάχα μερικές σκόρπιες αναφορές στα ΜΜΕ των ΗΠΑ σε σχέση με ένα τεράστιο και πραγματικό έγκλημα στο οποίο ο δαιμονικός εχθρός ίσως έχει έμμεση συμμετοχή.

Μια εξαίρεση ήταν η London Daily Mail στην οποία ο Dominick Lawson έγραψε ότι οι «απολογητές του Putin» μπορεί να αναφέρουν την επίθεση στην Iran Air, αλλά η σύγκριση στην πραγματικότητα δείχνει τις υψηλές ηθικές μας αξίες σε αντίθεση με τους μίζερους Ρώσους που προσπαθούν να αποφύγουν τις ευθύνες τους για την MH17 ενώ η Ουάσιγκτον αμέσως ανακοίνωσε ότι το αμερικανικό καταδρομικό κατέρριψε το ιρανικό αεροσκάφος - δικαιωματικά. Τι πιο ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο θα μπορούσε να επιδείξει κανείς προκειμένου να αποδείξει την «αρχοντιά» μας σε σχέση με την διαφθορά τους;

Γνωρίζουμε γιατί οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι μάχονται στις χώρες τους αλλά κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί για ποιο λόγο το Vincennes βρισκόταν στα Ιρανικά χωρικά ύδατα. Η απάντηση είναι απλή. Υπερασπιζόταν τον φίλο της Ουάσιγκτον, Saddam Hussein, κατά την δολοφονική επιθετικότητα του κατά του Ιράν. Για τα θύματα η κατάρριψη δεν ήταν μικρή υπόθεση. Ήταν σημαντικός παράγοντας προκειμένου το Ιράν να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει να μάχεται άλλο, σύμφωνα με τον ιστορικό Dilip Hiro.

Αξίζει να θυμηθούμε την αφοσίωση της Αμερικής στον φίλο της Saddam. Ο Reagan τον έβγαλε από τη λίστα των τρομοκρατών ώστε να μπορεί να δέχεται βοήθεια προκειμένου να συνεχίσει την επίθεσή του στο Ιράν και αργότερα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα φριχτά εγκλήματα κατά των Κούρδων, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης χημικών όπλων, μπλοκάροντας το καταδικαστικό ψήφισμα του Κογκρέσου. Επίσης αναγνώρισε στον Saddam προνόμιά που μέχρι τότε είχε μόνο το Ισραήλ: Δεν υπήρξε σοβαρή αντίδραση όταν το Ιράκ επιτέθηκε με πυραύλους στο USS Start σκοτώνοντας 37 άτομα από το πλήρωμα, όπως ακριβώς έγινε και με το USS Liberty που δέχτηκε επαναλαμβανόμενες επιθέσεις από ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη και τορπίλες το 1967, σκοτώνοντας σε αυτή την περίπτωση 34 ανθρώπους.

Ο διάδοχος του Reagan, Bush, προσέφερε ακόμα περισσότερη βοήθεια στον Saddam, που χρειαζόταν επειγόντος μετά την προκήρυξη του πολέμου στο Ιράν. Ο Bush επίσης προσκάλεσε Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες στις ΗΠΑ για εξειδικευμένη εκπαίδευση στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. Τον Απρίλιο του 1990 ο Bush έστειλε μια αντιπροσωπεία του Κογκρέσου με επικεφαλής τον μετέπειτα υποψήφιο για το χρίσμα ρεπουμπλικάνο, Bod Dole, προκειμένου να μεταφέρει τους θερμούς του χαιρετισμούς προς τον φίλο του Saddam, να τον διαβεβαιώσει ότι θα πρέπει να αγνοεί την κριτική των «υπεροπτικών και χαϊδεμένων ΜΜΕ» και να τον ενημερώσει ότι η κριτική είχε αφαιρεθεί από τη Φωνή της Αμερικής. Όλα αυτά συνέχισαν μέχρι ο Saddam να μετατραπεί σε έναν νέο Hitler λίγους μήνες αργότερα μην υπακούοντας πια σε εντολές, ή ίσως παρεξηγώντας τες, οπότε και εισέβαλε στο Kuwait, με τις γνωστές συνέπειες, που παρόλο που αξίζει να ανακεφαλαιώσουμε θα τις αφήσω για τώρα στην άκρη.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα περιστατικών που χάθηκαν στη λήθη. Ένα από αυτά είναι η πτήση των Αερογραμμών της Λιβυής που χάθηκε σε μια αμμοθύελλα το 1973 όταν χτυπήθηκε από ισραηλινά jet εφοδιασμένα με αμερικανικό οπλισμό δύο λεπτά πριν φτάσει στον προορισμό της, στο Κάιρο. Τότε τα θύματα ήταν μόνο 110 άνθρωποι. Το Ισραήλ είχε κατηγορήσει τον Γάλλο πιλότο με την βοήθεια των New York Times που υποστήριξαν ότι η κίνηση του Ισραήλ ήταν «στη χειρότερη περίπτωση… μια πράξη αναισθησίας που ούτε η βαρβαρότητα των προηγούμενων ενεργειών των Αράβων δεν μπορεί να δικαιολογήσει». Το περιστατικό ξεχάστηκε γρήγορα στις Ηνωμένες Πολιτείες με λίγη κριτική. Όταν η πρωθυπουργός του Ισραήλ, Golda Meir, έφτασε στις ΗΠΑ τέσσερις ημέρες αργότερα βρέθηκε αντιμέτωπη με κάποιες ενοχλητικές ερωτήσεις αλλά επέστρεψε στο σπίτι της με δώρο μερικά νέα στρατιωτικά αεροσκάφη.

Οι αντιδράσεις ήταν ανάλογες και όταν η αγαπημένη των ΗΠΑ τρομοκρατική οργάνωση της Αγκόλα UNUTA ισχυρίστηκε ότι κατέρριψε δύο πολιτικά αεροσκάφη περίπου την ίδια περίοδο.

Επιστρέφοντας στο αυθεντικά φρικτό έγκλημα (στην Ουκρανία) οι New York Times ανέφεραν ότι η Αμερικανίδα Πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη «πνίγηκε (από συγκίνηση) καθώς μιλούσε για τα παιδιά που πέθαναν από τη συντριβή της πτήσης των Μαλαισιανών Αερογραμμών (και) ο υπουργός των Εξωτερικών της Ολλανδίας, Frans Timmermans, μπορούσε μετά βίας να συγκρατήσει την οργή του βλέποντας εικόνες με ανθρώπους να παίρνουν τις βέρες από τα δάχτυλα των θυμάτων».

Στην ίδια συνεδρίαση, συνεχίζει το ρεπορτάζ, υπήρχε επίσης «μια απαγγελία ονομάτων και ηλικιών παιδιών που σκοτώθηκαν στην διάρκεια της τελευταίας επίθεσης των Ισραηλινών στη Γάζα». Η μόνη αντίδραση, σύμφωνα με το δημοσίευμα, ήρθε από τον Παλαιστίνιο απεσταλμένο, Riyad Mansour, που σταμάτησε για λίγο (από συγκίνηση) την απαγγελία.

Η επίθεση των Ισραηλινών στη Γάζα αυτό τον Ιούλιο ωστόσο προκάλεσε και την αντίδραση της Ουάσιγκτον. Ο πρόεδρος Ομπάμα «επανέλαβε την “έντονη καταδίκη“ του για τις ρουκέτες και τις επιθέσεις από τα τούνελ που έκαναν κατά του Ισραήλ οι στρατιώτες της Χαμάς», όπως δημοσιεύει το The Hill. «Επίσης εξέφρασε την “αυξανόμενη ανησυχία” του σχετικά με τον αριθμό νεκρών αμάχων στη Γάζα», χωρίς όμως να καταδικάζει. Η Γερουσία συμπλήρωσε την εικόνα αποφασίζοντας ομόφωνα να υποστηρίξει τις ενέργειες του Ισραήλ, καταδικάζοντας «την απρόκλητη εκτόξευση ρουκετών κατά του Ισραήλ» από τη Χαμάς, καλώντας ταυτόχρονα «τον Πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Mahmoud Abbas να διαλύσει την συμφωνία ενότητας με τη Χαμάς και να καταδικάσει τις επιθέσεις κατά του Ισραήλ».

Όσο για το Κογκρέσο, ίσως θα έπρεπε να συνταχθούμε με το 80% της κοινής γνώμης που αποδοκιμάζει τις επιδόσεις του, αν και η λέξη «αποδοκιμάζω» είναι μάλλον πολύ ήπια σε αυτή την περίπτωση. Αλλά προς υπεράσπιση του Obama ίσως ο ίδιος να μη γνωρίζει τη κάνει το Ισραήλ στη Γάζα με τα όπλα που έχει την ευγένεια να του προσφέρει. Άλλωστε στηρίζεται στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που είναι πολύ απασχολημένες να συλλέγουν τηλεφωνικές συνομιλίες και μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από τους πολίτες οπότε δεν υπάρχει χρόνος για άλλες υποθέσεις. Ίσως σε αυτή την περίπτωση να έχει μια αξία να πούμε ξανά αυτά που θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουμε.

Ο στόχος του Ισραήλ είναι εδώ και καιρό πολύ απλός: Η βήμα-βήμα επιστροφή στον «κανόνα» (αν και τώρα μπορεί να ζητάει ακόμα περισσότερα). Ποιος είναι όμως ο «κανόνας»;

Για τη Δυτική Όχθη ο «κανόνας» υπαγορεύει την συνέχιση της παράνομης κατασκευής οικισμών και υποδομών έτσι ώστε να γίνει εφικτή η ενσωμάτωση τους με το Ισραήλ, όποια αξία και αν έχει αυτή, εξωθώντας ταυτόχρονα τους Παλαιστίνιους σε υποβαθμισμένες γειτονιές όπου θα τους επιβάλλεται καταστολή και βία.

Τα τελευταία 14 χρόνια ο «κανόνας» έλεγε ότι οι Ισραηλινοί σκοτώνουν πάνω από δύο παιδιά παλαιστινίων την εβδομάδα. Η πιο πρόσφατη ισραηλινή κτηνωδία ξεκίνησε μετά την βίαιη δολοφονία τριών ισραηλινών παιδιών που ζούσαν σε μια αποικία εντός της Δυτικής Όχθης. Ένα μήνα πριν δύο παλαιστινιακά παιδιά δολοφονήθηκαν στην πόλη της Ραμάλας στη Δυτική Όχθη αλλά αυτό δεν έφερε δημοσιότητα, δικαιολογημένα αφού αποτελεί ρουτίνα. «Η θεσμοθετημένη περιφρόνηση για τις ζωές των Παλαιστινίων στην δύση μας βοηθάει να κατανοήσουμε όχι μόνο γιατί οι παλαιστίνιοι καταφεύγουν στη βία» αναφέρει ο σεβάσμιος αναλυτής για τη Μέση Ανατολή, Mouin Rabbani «αλλά και την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας».

Λίγο-λίγο (αυτή η περιφρόνηση της δύσης) επέτρεψε στο Ισραήλ να επιταχύνει το σχέδιό του για τον χωρισμό της Γάζας από τη Δυτική Όχθη. Αυτό το πρόγραμμα συνεχίζεται με εντατικό ρυθμό πάντα με την υποστήριξη των ΗΠΑ από τότε που η Αμερική και το Ισραήλ αποδέχτηκαν την συμφωνία του Όσλο, που περιέγραφε τις δύο περιοχές ως μια αναπόσπαστη εδαφική ενότητα. Μια ματιά στον χάρτη εξηγεί αυτό το σκεπτικό. Η Γάζα προσφέρει την μοναδική πρόσβαση των Παλαιστινίων στον υπόλοιπο κόσμο, οπότε αν οι δύο περιοχές χωριστούν όποια αυτονομία και αν επιτρέψει το Ισραήλ στους κατοίκους της Δυτικής Όχθης αυτοί θα βρίσκονται στην πραγματικότητα φυλακισμένοι μεταξύ εχθρικών κρατών, του Ισραήλ και της Ιορδανίας. Η φυλάκιση αυτή μπορεί να γίνει ακόμα πιο ασφυκτική όσο το Ισραήλ συνεχίζει το συστηματικό πρόγραμμα εξώθησης Παλαιστινίων από την Κοιλάδα του Ιορδάνη και την βήμα-βήμα αποίκησή του.

Ο «κανόνας» στη Γάζα περιγράφεται με λεπτομέρειες από τον Νορβηγό ηρωικό χειρούργο, Mads Gilbert, που εργάστηκε στο κεντρικό νοσοκομείο της Γάζας κατά την διάρκεια των πιο ειδεχθών εγκληματικών επιθέσεων και που επέστρεψε εκεί για την κρίση αυτών των ημερών. Τον Ιούνιο του 2014, λίγο πριν την πρόσφατη επίθεση του Ισραήλ κατέθεσε μια αναφορά για την κατάσταση του συστήματος υγείας της Γάζας στο UNRWA, τον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών που προσπαθεί απεγνωσμένα και με ελάχιστα κεφάλαια για τη φροντίδα των προσφύγων.

«Τουλάχιστον το 57% των νοικοκυριών στη Γάζα είναι σε κατάσταση επισιτιστικής ανασφάλειας και περίπου το 80% είναι πλέον αποδέχτες της ανθρωπιστικής βοήθειας» αναφέρει ο Gilbert. «Η επισιτιστική ανασφάλεια και η αύξηση της φτώχειας σημαίνει επίσης ότι οι περισσότεροι κάτοικοι δεν μπορούν να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες σε θερμίδες, ενώ το 90% του νερού στη Γάζα έχει κριθεί ακατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση». Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αφού το Ισραήλ χτυπάει ξανά τις εγκαταστάσεις ύδρευσης και αποχέτευσης, αφήνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάτω από το όριο των παροχών που είναι απαραίτητες για τη ζωή.

Ο Gilbert αναφέρει ότι «τα παιδιά της Γάζας υποφέρουν. Ένα μεγάλο ποσοστό επηρεάζεται από το τεχνικό υποσιτιστικό καθεστώς που επιβάλλεται από το Ισραήλ με τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας. Η αναιμία στα παιδιά κάτω των δύο ετών στη Γάζα είναι τουλάχιστον στο 72,8%, ενώ οι αποβολές, ο νανισμός και η έλλειψη βάρους έχουν μετρηθεί στα 34,3%, 31,4% και 31,45% αντίστοιχα». Και η κατάσταση χειροτερεύει καθώς η έρευνα προχωράει.

Ο διακεκριμένος δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Raji Sourani, που παρέμεινε στη Γάζα για πολλά χρόνια κατά την οποία το Ισραήλ επέβαλλε τον τρόμο λέει «Το πιο συνηθισμένη που άκουγα όταν άρχισαν οι συζητήσεις για κατάπαυση του πυρός ήταν το «προτιμάμε να πεθάνουμε από το να επιστρέψουμε στην κατάσταση πριν τις επιθέσεις. Δεν τους θέλουμε πια. Δεν έχουμε αξιοπρέπεια, περηφάνεια. Είμαστε απλώς στόχοι και μάλιστα πολύ φτηνοί στόχοι. Είτε η κατάσταση θα βελτιωθεί είτε καλύτερα να πεθάνουμε». Και σας μιλάω για διανοούμενους, ακαδημαϊκούς, απλούς πολίτες. Όλοι έλεγαν το ίδιο».

Ανάλογα αισθήματα έχουν εκφραστεί και στο παρελθόν: είναι καλύτερο να πεθάνεις με αξιοπρέπεια από το να στραγγαλιστείς σιγά-σιγά από το βασανιστή σου.

Για τη Γάζα ο στόχος του «κανόνα» εξηγήθηκε ευθέως από τον Dow Weissglass, έμπιστο του Ariel Sharon, τον άνθρωπο που διαπραγματεύτηκε την απόσυρση των Ισραηλινών εποίκων από τη Γάζα το 2005 η οποία τότε χαιρετήθηκε ως μια μεγάλη χειρονομία του Ισραήλ. Η απόσυρση στην πραγματικότητα δημιούργησε ένα «εθνικό τραύμα» που γελοιοποιήθηκε αναλόγως από τους Ισραηλινούς σχολιαστές, μεταξύ των οποίων ήταν και ο κορυφαίος κοινωνιολόγος του Ισραήλ, ο αείμνηστος Baruch Kimmerling.

Αυτό που έγινε στην πραγματικότητα ήταν ότι τα Ισραηλινά γεράκια, με επικεφαλής τον Sharon, συνειδητοποίησαν ότι θα ήταν λογικό να μεταφέρουν τους παράνομους κοστοβόρους οικισμούς από την κατεστραμμένη Λωρίδα της Γάζας σε επιδοτούμενους οικισμούς σε άλλα μέρη των κατεχόμενων εδαφών, τα οποία το Ισραήλ προτίθεται να διατηρήσει. Αλλά αντί απλά να τους μεταφέρουν, κάτι που θα ήταν απλό, ήταν σαφέστατα πιο χρήσιμο να παρουσιαστεί στον κόσμο η εικόνα μικρών παιδιών που παρακαλούσαν τους στρατιώτες να μην καταστρέψουν τα σπίτια τους αντί για κραυγές «ποτέ ξανά» που θα έφερναν αυτονόητες επιπλοκές. Αυτό που κάνει αυτή τη φάρσα τόσο προφανή είναι ότι είχε επαναληφθεί όταν το Ισραήλ έπρεπε να εκκενώσει το Αιγυπτιακό Σινά το 1982. Ωστόσο (η σκηνοθεσία αυτή) ήταν αποτελεσματική για το κοινό που απευθυνόταν εντός και εκτός της Αμερικής.

Ο Weissglass προσέφερε την δική του περιγραφή για την μεταφορά των οικισμών από τη Γάζα σε άλλα κατεχόμενα εδάφη: «Αυτό που συμφωνήθηκε στην πραγματικότητα με τους Αμερικάνους ήταν ότι δεν θα αμφισβητηθούν ποτέ ξανά οι βασικοί οικισμοί που βρίσκονται στην Δυτική Όχθη και ότι για τους υπόλοιπους θα συζητήσουμε ξανά όταν οι Παλαιστίνιοι μετατραπούν σε Φινλανδούς»- αλλά όχι οποιοδήποτε είδος Φιλανδών, σε ένα ειδικό που αποδέχεται ήσυχα τους κανόνες μιας ξένης δύναμης. «Σημασία έχει η δέσμευση της πολιτικής διαδικασίας» συνεχίζει ο Weissglass. «Και παγώνοντας τη διαδικασία αποτρέπεις την εγκαθίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους αποφεύγοντας μαζί την συζήτηση για τους πρόσφυγες, τα σύνορα και την Ιερουσαλήμ. Ουσιαστικά το συνολικό πακέτο που ονομάζεται Παλαιστινιακό κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έχει αφαιρεθεί από την ημερήσια διάταξη μας επ’ αόριστον. Και όλα αυτά με την επικύρωση του προέδρου Bush και των δύο σωμάτων του Κογκρέσου.

Ο Weissglass εξήγησε επίσης ότι οι κάτοικοι της Γάζας θα παραμείνουν «σε δίαιτα, αλλά δεν θα πρέπει να πεθάνουν στην πείνα» - κάτι που δεν θα βοηθούσε την φήμη του Ισραήλ. Με την περιβόητη τεχνική αποτελεσματικότητα τους οι Ισραηλινοί εμπειρογνώμονες καθόρισαν με ακρίβεια πόσες θερμίδες θα πρέπει να δέχονται οι Παλαιστίνιοι καθημερινά ίσα για να επιβιώνουν, στερώντας επίσης τα φάρμακα και ό,τι άλλο θα χρειάζονταν για να ζούνε αξιοπρεπώς. Ο Ισραηλινός στρατός τους περιορίζει από στεριάς, θάλασσας και αέρος δημιουργώντας αυτό που ο Βρετανός Πρωθυπουργός, David Cameron, περιέγραψε ως στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Η απόσυρση του Ισραήλ το άφησε απόλυτο κυρίαρχο της Γάζας επιβάλλοντας την δύναμη ενός κατοχικού στρατού υπό το διεθνές δίκαιο. Και για να κλείσουν καλά οι τοίχοι της φυλακής οι Ισραηλινοί απέκλεισαν τους Παλαιστίνιους από μια ευρύτερη περιοχή κατά μήκος των συνόρων συμπεριλαμβανομένου και του ενός τρίτου των σπάνιων καλλιεργήσιμων εκτάσεων της Γάζας. Η δικαιολογία είναι η ασφάλεια των Ισραηλινών, η οποία όμως θα μπορούσε να επιτευχθεί εξίσου καλά με τη δημιουργία μιας ζώνης ασφαλείας από την πλευρά των Ισραηλινών συνόρων, ή ακόμα καλύτερα τερματίζοντας την άγρια πολιορκία και τις άλλες τιμωρίες.

Η επίσημη ιστορία λέει ότι μετά την γενναιόδωρη κίνηση των Ισραηλινών και την παράδοση της Γάζας στους Παλαιστίνιους -με την ελπίδα ότι θα δημιουργούσαν μια αναπτυσσόμενη κοινωνία- αποκαλύφθηκε η αληθινή τους φύση αναγκάζοντας τους Ισραηλινούς να τους βομβαρδίζουν προκειμένου να γίνουν μάρτυρες και να δυσφημιστεί το Ισραήλ. Η πραγματικότητα είναι μάλλον διαφορετική.

Λίγες εβδομάδες αφού τα Ισραηλινά στρατεύματα αποσύρθηκαν κρατώντας τον έλεγχο οι Παλαιστίνιοι διέπραξαν ένα μεγάλο έγκλημα. Τον Ιανουάριο του 2006 ψήφισαν με λάθος τρόπο στις εκλογές που οι διεθνείς παρατηρητές χαρακτήρισαν ελεύθερες και έδωσαν τον έλεγχο του κοινοβουλίου στη Χαμάς. Τα ΜΜΕ τονίζουν συνεχώς ότι η Χαμάς είναι αφοσιωμένη στην καταστροφή του Ισραήλ. Στην πραγματικότητα οι ηγέτες της έχουν επανειλημμένα καταστήσει σαφές και ρητά ότι η Χαμάς δέχεται τη λύση των δύο κρατών στη βάση της διεθνούς συμφωνίας που υπογράφτηκε πριν από 40 χρόνια και έκτοτε μπλοκάρεται από τις ΗΠΑ. Αντίθετα το Ισραήλ είναι αποφασισμένο στην καταστροφή της Παλαιστίνης, πέρα από κάποια περιστασιακά ανούσια λόγια για την εφαρμογή της συμφωνίας.

Είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ αποδέχτηκε τον Οδικό Χάρτη για την δημιουργία των δύο κρατών που ξεκίνησε από τον Bush και εγκρίθηκε από το Κουαρτέτο (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ και Ρωσία). Άλλα κατά την αποδοχή ο Sharon προσέθεσε 14 επιφυλάξεις οι οποίες ουσιαστικά τον εξουδετερώνουν. Τα γεγονότα ήταν γνωστά στους ακτιβιστές αλλά αποκαλύφθηκαν στο ευρύ κοινό για πρώτη φορά στο βιβλίο του Jimmy Carter «Παλαιστίνη: Ειρήνη και όχι Απαρτχάιντ». Ωστόσο τα στοιχεία χάθηκαν στους σκοτεινούς διαδρόμους της δημοσιογραφίας.

Η (μη αναθεωρημένη) πλατφόρμα του κυβερνώντος κόμματος στο Ισραήλ, Likud, «απορρίπτει κατηγορηματικά τη δημιουργία παλαιστινιακού αραβικού κράτους δυτικά του ποταμού Ιορδάνη». Και για εκείνους που έχουν εμμονές σε ανούσιους Οδικούς Χάρτες μια από τις βασικές συνιστώσες του κόμματος Likud, το Herut, δεν έχει εγκαταλείψει ακόμα το ιδρυτικό του δόγμα σύμφωνα με το οποίο το έδαφος και στις δύο πλευρές του Ιορδάνη είναι μέρος του ομόσπονδου κράτους του Ισραήλ.

Το έγκλημα των Παλαιστινίων τον Ιανουάριο του 2006 τιμωρήθηκε αμέσως. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ -με την Ευρώπη να σέρνεται ντροπιαστικά από πίσω- επέβαλε σκληρές κυρώσεις στον πληθυσμό και το Ισραήλ ενέτεινε την άσκηση βίας. Μέχρι τον Ιούνιο, όταν οι επιθέσεις κλιμακώθηκαν απότομα, το Ισραήλ είχε ήδη βάλει με πυρά των 155 χιλιοστών πάνω από 7.700 φορές στα βόρεια της Γάζας.

Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ γρήγορα ενεργοποίησαν τα σχέδιά τους για ένα στρατιωτικό πραξικόπημα προκειμένου να ανατραπεί η εκλεγμένη κυβέρνηση. Όταν η Χαμάς είχε το θράσος να αποτρέψει τα σχέδια αυτά οι ισραηλινές επιθέσεις και η πολιορκία εντάθηκαν με τη δικαιολογία ότι η Χαμάς είχε πάρει τον έλεγχο της Γάζας με τη βία – κάτι που δεν είναι εντελώς ψευδές, ωστόσο παραλήφθηκε κάτι μάλλον κρίσιμο.

Δεν υπάρχει λόγος να επανεξετάσουμε το τραγικό ρεκόρ που σημειώθηκε από τότε. Η αδυσώπητη πολιορκία και οι άγριες επιθέσεις που ονομάζονταν «κούρεμα του γκαζόν», για να δανειστώ τις χαρωπές εκφράσεις των Ισραηλινών, ήταν σαν να πυροβολείς ψάρια σε ένα κουβά και συνολικά ονομάστηκαν «αμυντικός πόλεμος». Όποτε το «γκαζόν κουρεύεται» και ο απελπισμένος πληθυσμός προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί αποφασίζεται μια κατάπαυση του πυρός, έως ότου το Ισραήλ την παραβιάσει εκ νέου με ακόμα περισσότερη βία.

Η πιο πρόσφατη κατάπαυση του πυρός συμφωνήθηκε μετά την επίθεση των Ισραηλινών τον Οκτώβριο του 2012. Παρόλο που το Ισραήλ διατήρησε την καταστροφική πολιορκία η Χαμάς τήρησε την κατάπαυση του πυρός, όπως παραδέχονται και οι Ισραηλινοί αξιωματούχοι. Τα πράγματα άλλαξαν τον Ιούνιο όταν η Φατάχ και η Χαμάς υπέγραψαν μια συμφωνία ενότητας, η οποία καθιέρωσε μια νέα κυβέρνηση τεχνοκρατών στην οποία δεν υπήρχε καμία συμμετοχή της Χαμάς και η οποία έκανε δεκτές όλες τις απαιτήσεις του Κουαρτέτου. Το Ισραήλ ήταν φυσικά έξαλλο, ακόμα περισσότερο όταν μέχρι και οι ΗΠΑ έδειξαν ότι θα έδιναν την έγκρισή τους. Η συμφωνία ενότητας όχι μόνο υποσκάπτει τον ισχυρισμό του Ισραήλ ότι δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με μια διαιρεμένη Παλαιστίνη αλλά απειλεί και τον μακροπρόθεσμο στόχο της διαίρεσης της Γάζας από τη Δυτική Όχθη και την συνέχιση της καταστροφικής του πολιτικής στις δύο περιοχές.

Κάτι έπρεπε να γίνει και μια ευκαιρία προέκυψε λίγο μετά, όταν τρία ισραηλινά παιδιά δολοφονήθηκαν στη Δυτική Όχθη. Η κυβέρνηση Netanyahu γνώριζε αμέσως ότι τα παιδιά ήταν νεκρά αλλά προσποιήθηκε ότι δεν ήξερε και ξεκίνησε μια έξαλλη επιχείρηση στη Δυτική Όχθη με στόχο τη Χαμάς. Ο Netanyahu υποστήριξε ότι είχε πληροφορίες ότι η Χαμάς ήταν υπεύθυνη για το περιστατικό. Και αυτό ήταν ψέμα όπως φάνηκε πολύ σύντομα. Δεν υπήρχε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ένας από τους κορυφαίους Ισραηλινούς ειδικούς για τη Χαμάς, ο Shlomi Eldar, σχεδόν αμέσως ανέφερε ότι οι δολοφόνοι κατά πάσα πιθανότητα έγινε από μια διαφωνούσα φατριά της Χεβρώνας, η οποίο εδώ και καιρό έχει αποκηρυχτεί από τη Χαμάς. Ο Eldar προσέθεσε ότι «είμαι βέβαιος ότι δεν πήραν κανένα πράσινο φως από την ηγεσία της Χαμάς, απλά πίστεψαν ότι ήταν η σωστή στιγμή να δράσουν». Η αστυνομία έκτοτε ψάχνει δύο άτομα της φατριάς και ακόμα ισχυρίζεται, χωρίς αποδείξεις, ότι είναι μέλη της «τρομοκρατικής οργάνωσης της Χαμάς».

Η 18ήμερη επιχείρηση πάντως κατάφερε να υπονομεύσει την συμφωνία ομόνοιας που φοβόταν το Ισραήλ και να αυξήσει απότομα την καταστολή. Σύμφωνα με ισραηλινές στρατιωτικές πηγές, οι ισραηλινοί στρατιώτες συνέλαβαν 419 Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένων και 335 που συνδέονται με τη Χαμάς και σκότωσαν 6 ενώ έγιναν έρευνες σε χιλιάδες σπίτια και κατασχέθηκαν 350.000 δολάρια. Το Ισραήλ προέβη επίσης σε δεκάδες επιθέσεις στη Γάζα, σκοτώνοντας 5 μέλη της Χαμάς στις 7 Ιουλίου.

Η Χαμάς τελικά αντέδρασε εξαπολύοντας ρουκέτες για πρώτη φορά μετά από 19 μήνες, σύμφωνα πάντα με τους Ισραηλινούς αξιωματούχους, δίνοντας στο Ισραήλ το πρόσχημα για την επίθεση της 8ης Ιουλίου.

Υπήρξε ευρεία αναφορά για τις πράξεις του αυτόαποκαλούμενου «πιο ηθικού στρατού στον κόσμο» για τις οποίες θα έπρεπε να λάβει το Νόμπελ Ειρήνης, σύμφωνα με τον ισραηλινό Πρέσβη στις ΗΠΑ. Μέχρι το τέλος Ιουλίου 1500 Παλαιστίνιοι είχαν σκοτωθεί υπερβαίνοντας έτσι τα θύματα των εγκλημάτων της περιόδου 2008-9 στα οποία το 70% ήταν άμαχος πληθυσμός, μεταξύ των οποίων εκατοντάδες ήταν γυναίκες και παιδιά. Οι άμαχοι νεκροί του Ισραήλ ήταν τρείς. Μεγάλες περιοχές της Γάζας μετατράπηκαν σε ερείπια. Κατά την διάρκεια των σύντομων παύσεων των βομβαρδισμών οι συγγενείς αναζητούσαν απεγνωσμένα τους σωρούς των ανθρώπων τους ή το βιός τους στα ερείπια των σπιτιών τους. Η κύρια μονάδα παραγωγής ενέργειας χτυπήθηκε -όχι για πρώτη φορά, αφού αυτό αποτελεί ισραηλινή ειδικότητα- περιορίζοντας απότομα την ήδη μικρή δυνατότητα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και ακόμα χειρότερα, μειώνοντας περισσότερο την ήδη ελάχιστη διαθεσιμότητα πόσιμου νερού. Ένα ακόμα έγκλημα πολέμου. Στο μεταξύ τα σωστικά συνεργεία και τα ασθενοφόρα δέχτηκαν επανειλημμένες επιθέσεις. Και ενώ οι θηριωδίες εξαπλώνονταν σε όλη τη Γάζα το Ισραήλ ισχυριζόταν ότι στόχος του ήταν να καταστρέψει στις σήραγγες στα σύνορα.

Τέσσερα νοσοκομεία έχουν δεχτεί επίθεση, κάθε μια από αυτές είναι ακόμα ένα έγκλημα πολέμου. Η πρώτη ήταν στο νοσοκομείο Al-Wafa στην πόλη τη Γάζας που δέχτηκε επίθεση την ημέρα που οι στρατιωτικές μονάδες εισέβαλαν στην Γάζα. Λίγες γραμμές στους New York Times σε ένα ρεπορτάζ για την εισβολή από εδάφους έγραφαν ότι «οι περισσότεροι -αλλά όχι όλοι- από τους 17 ασθενείς και τους 25 γιατρούς και νοσοκόμους εκκένωσαν το κτήριο πριν κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα και οι βομβαρδισμοί το καταστρέψουν σχεδόν ολοκληρωτικά. Ο Ali Abu Ryala, εκπρόσωπος του νοσοκομείου υποστηρίζει ότι «η εκκένωση έγινε ενώ έπεφταν πυρά. Οι νοσοκόμοι και οι γιατροί έπρεπε να κουβαλήσουν τους ασθενείς στις πλάτες τους, κάποιο έπεφταν στα σκαλιά. Επικράτησε μια άνευ προηγουμένου κατάσταση πανικού στο νοσοκομείο». Στη συνέχεια έγιναν επιθέσεις σε τρία εν λειτουργία νοσοκομεία, ασθενείς και προσωπικό χρειάστηκαν τα δικά τους μέσα για να επιβιώσουν.

Ένα έγκλημα του Ισραήλ όμως έλαβε ευρεία καταδίκη: η επίθεση στο σχολείο των Ηνωμένων Εθνών που φιλοξενούσε 3.300 τρομαγμένους πρόσφυγες που είχαν εγκαταλείψει τα ερείπια των σπιτιών τους μετά από εντολές του Ισραηλινού στρατού. Ο εξοργισμένος γενικός επίτροπος του UNWRA, PierreKraehenbuehl, είπε «καταδικάζουμε με τον εντονότερο δυνατό τρόπο αυτή τη σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τις ισραηλινές δυνάμεις… Σήμερα ο κόσμος στέκεται ντροπιασμένος» Έγιναν τουλάχιστον τρία χτυπήματα στον καταυλισμό των προσφύγων, σε μια περιοχή πολύ γνωστή στον Ισραηλινό στρατό. «Η ακριβής τοποθεσία του δημοτικού σχολείου Jabala, ακριβώς επειδή φιλοξενούσε χιλιάδες εκτοπισμένους πρόσφυγες κοινοποιήθηκε στον Ισραηλινό στρατό δεκαεπτά φορές προκειμένου να εξασφαλιστεί η προστασία του» συνέχισε ο επίτροπος «τελευταία φορά λίγες ώρες πριν τον μοιραίο βομβαρδισμό».

Η επίθεση καταδικάστηκε επίσης «με τον εντονότερο δυνατό τρόπο» από τον συνήθως επιφυλακτικό Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Ban Ki-moon: «Τίποτα δεν είναι πιο επαίσχυντο από μια επίθεση σε παιδιά την ώρα που κοιμούνται» είπε. Δεν υπάρχει καμία καταγραφή ότι ο πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ «πνίγηκε καθώς μιλούσε για τα παιδιά που χάθηκαν» στην ισραηλινή επίθεση ή γενικότερα στις επιθέσεις στη Γάζα.

Αλλά και η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Bernadette Meehan αντέδρασε. Είπε ότι «είμαστε εξαιρετικά ανήσυχοι γιατί οι χιλιάδες εσωτερικά εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι που έχουν κληθεί από τον Ισραηλινό στρατό να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους δεν είναι ασφαλείς στα καθορισμένα από τον ΟΗΕ καταφύγια στη Γάζα. Επίσης καταδικάζουμε όσους είναι υπεύθυνοι για την απόκρυψη όπλων σε εγκαταστάσεις του ΟΗΕ στη Γάζα», προσέθεσε, παραλείποντας να αναφέρει ότι οι εγκαταστάσεις αυτές ήταν άδειες και ότι τα όπλα βρέθηκαν από την UNRWA, η οποία επίσης καταδίκασε αυτούς που τα έκρυβαν εκεί τόσα χρόνια.

Αργότερα η κυβέρνηση κλιμάκωσε την καταδίκη της για αυτό το συγκεκριμένο έγκλημα -την ώρα που έστελνε περισσότερα όπλα στο Ισραήλ. Αλλά ενώ έστελνε οπλισμό ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου, SteveWarren είπε στους δημοσιογράφους «Είναι πλέον σαφές ότι το Ισραήλ θα πρέπει να κάνει περισσότερα προκειμένου να ανταποκριθεί στις υψηλότατες του προδιαγραφές… προστατεύοντας τις ζωές των αμάχων». Οι υψηλές του προδιαγραφές είναι ξεκάθαρες εδώ και χρόνια που χρησιμοποιούν τα όπλα των ΗΠΑ, όπως και σήμερα.

Η επίθεση στα καταφύγια του ΟΗΕ είναι ακόμα μια ισραηλινή σπεσιαλιτέ. Ένα διάσημο περιστατικό είναι ο ισραηλινός βομβαρδισμός του σαφώς προσδιορισμένου καταφύγιου προσφύγων του ΟΗΕ στην Κανά την περίοδο των επιθέσεων του Shimon Peres που άφησε νεκρούς 106 Λιβανέζους αμάχους, συμπεριλαμβανόμενων 52 παιδιών που είχαν καταφύγει εκεί. Για να σιγουρευτούμε όμως ότι το Ισραήλ δεν είναι το μόνο που αρέσκεται στον βομβαρδισμό προσφύγων θυμίζω ότι 20 χρόνια νωρίτερα οι σύμμαχοι της Νότιας Αφρικής είχαν ξεκινήσει εναέρια επίθεση στον καταυλισμό προσφύγων Cassinga, στα ενδότερα της Αγκόλα. Τον καταυλισμό αυτό λειτουργούσε η οργάνωση SWAPO της αντίστασης της Namibian.

Οι ισραηλινοί αξιωματούχοι επαινούν τον ανθρωπισμό του Ισραηλινού στρατού η οποία φτάνει μέχρι και στο να ειδοποιήσουν τους κατοίκους ότι τα σπίτια τους θα βομβαρδιστούν. Η πρακτική αυτή είναι «σαδιστική, υποκριτική και ψευδώς παρουσιαζόμενη ως έλεος» λέει η ισραηλινή δημοσιογράφος, AmiraHass: «Το ηχογραφημένο μήνυμα ζητάει από εκατοντάδες χιλιάδες να εγκαταλείψουν τα ήδη στοχευμένα σπίτια τους για έναν άλλο μέρος, εξίσου επικίνδυνο, 10 χιλιόμετρα μακριά» στην πραγματικότητα κανένα μέρος αυτής της φυλακής δεν είναι ασφαλές από τον Ισραηλινό φασισμό.

Κάποιοι θεωρούν ότι δύσκολα θα επωφεληθούν από τη μέριμνα του Ισραήλ. Μια έκκληση από την Καθολική Εκκλησία στη Γάζα περιλαμβάνει τα λόγια ενός ιερωμένου που εξηγεί τα δεινά των κατοίκων του Οίκου του Χριστού, ενός οργανισμού που περιθάλπει ανάπηρα παιδιά. Μετακινήθηκαν στην Αγία Οικογενειακή Εκκλησία επειδή το Ισραήλ στόχευε την περιοχή αλλά τώρα, γράφει, «Η εκκλησία της Γάζας δέχτηκε εντολή να εκκενωθεί το κτήριο. Θα βομβαρδίσουν στην περιοχή Zeitun και ο κόσμος ήδη φεύγει. Το πρόβλημα είναι ότι ο ιερέας Fr George και τρεις μοναχές της Μητέρας Τερέζας έχουν 29 ανάπηρα παιδιά και 9 γριές που δεν μπορούν να κινηθούν. Πως θα καταφέρουν να επιζήσουν; Αν μπορεί κάποιος να παρέμβει σε κάποιον με εξουσία ή να προσευχηθεί, ας το κάνει».

Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να είναι τόσο δύσκολο. Το Ισραήλ ήδη έχει ενημερωθεί από το νοσοκομείο της Wafa. Και ευτυχώς τουλάχιστον κάποια κράτη κάνουν εκκλήσεις. Πέντε λατινικά κράτη -Η Βραζιλία, η Χιλή, το Εκουαδόρ, το Ελ Σαλβαδόρ και το Περού- απέσυραν τους πρεσβευτές τους από το Ισραήλ ακολουθώντας την Βολιβία και τη Βενεζουέλα, οι οποίες είχαν διακόψει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ ως αντίδραση στα προηγούμενα εγκλήματα του. Αυτές οι πράξεις ήθους είναι ένα ακόμα σημάδι της αξιοσημείωτης αλλαγής στις διεθνείς σχέσεις, όσο και του ότι η Λατινική Αμερική έχει αρχίσει να απελευθερώνεται από την δυτική κυριαρχία, παρέχοντας ορισμένες φορές ένα πρότυπο πολιτισμένης συμπεριφοράς προς αυτούς που την ήλεγχαν εδώ και 500 χρόνια.

Οι ειδεχθείς αποκαλύψεις προκάλεσαν όμως μια διαφορετική αντίδραση στον «πιο ηθικό πρόεδρος του κόσμου», την συνηθισμένη: μεγάλη συμπάθεια για τους ισραηλινούς, πικρή καταδίκη της Χαμάς και εκκλήσεις για μετριοπάθειας και προς τις δύο πλευρές. Στην συνέντευξη Τύπου της 1ης Αυγούστου εξέφρασε ανησυχίες και για τους Παλαιστίνιους «που βρέθηκαν εν μέσω διασταυρούμενων πυρών» (που;) ενώ πάλι υποστήριξε σθεναρά το δικαίωμα του Ισραήλ να αμυνθεί, όπως όλοι. Όχι όλοι ακριβώς. Φυσικά όχι οι Παλαιστίνιοι. Αυτοί δεν έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, σίγουρα όχι όσο το Ισραήλ επιδεικνύει καλή συμπεριφορά, διατηρώντας τον «κανόνα»: κλέβοντας της γη τους, βγάζοντάς τους από τα σπίτια τους, υποβάλλοντάς τους σε άγρια πολιορκία και συχνά επιτιθέμενοι χρησιμοποιώντας τα όπλα που τους προσφέρει ο προστάτης τους.

Οι Παλαιστίνιοι είναι σαν τους μαύρους Αφρικανούς της Namibian, τους πρόσφυγες στον καταυλισμό της Cassinga για παράδειγμα, που είναι όλοι τους τρομοκράτες και για τους οποίους δεν αναγνωρίζεται κανένα δικαίωμα άμυνας.

Η 72ωρη ανθρωπιστική εκεχειρία που επρόκειτο να τεθεί σε ισχύ από τις 8 το πρωί της 1ης Αυγούστου κατέρρευσε σχεδόν αμέσως. Όπως έγραψα λίγες ώρες μετά υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα και μια καλή συμφωνία παραμένει ασαφής στόχος. Σύμφωνα με ένα δελτίο Τύπου από το AlMezan Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Γάζα, που είναι φημισμένο για την αξιοπιστία του, ένας από τους εργαζόμενους του στη Ράφα, στα Αιγυπτιακά σύνορα, άκουσε το ισραηλινό πυροβολικό να βάλει περίπου στις 8:05 το πρωί. Στις 9:30, μετά τις αναφορές για την σύλληψη ενός Ισραηλινού στρατιώτη ξεκίνησε έντονος βομβαρδισμός από αέρος και από το πυροβολικό στη Ράφα, σκοτώνοντας πιθανώς δεκάδες ανθρώπων και τραυματίζοντας εκατοντάδες που είχαν επιστρέψει στα σπίτια τους από τη στιγμή που τέθηκε σε ισχύ η εκεχειρία, παρόλο που τα νούμερα δεν έχουν ακόμα επιβεβαιωθεί.

Την προηγούμενη ημέρα, στις 31 Ιουλίου, το Costal Water Utility, ο μοναδικός πάροχος νερού στη Λωρίδα της Γάζας ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί πλέον να προσφέρει υπηρεσίες στα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης εξαιτίας της έλλειψης καυσίμων και τις συχνές επιθέσεις κατά του προσωπικού. Το AlMezan αναφέρει ότι από τότε «σχεδόν όλες οι δομές πρωτοβάθμιας υγείας έχουν σταματήσει τη λειτουργία τους στη Λωρίδα της Γάζας εξαιτίας της έλλειψης νερού και της αδυναμίας συλλογής των απορριμμάτων. Η UNRWA είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο της επικείμενης εξάπλωσης νόσων εξαιτίας της διακοπής των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης. «Στο μεταξύ την παραμονή της κατάπαυσης του πυρός Ισραηλινοί πύραυλοι που εκτοξεύονταν από αεροσκάφη συνέχισαν να σκοτώνουν και να τραυματίζουν αμάχους σε όλη την περιοχή».

Όταν το τρέχον επεισόδιο σαδισμού τελικά τελειώσει, όποτε και αν γίνει αυτό, το Ισραήλ ελπίζει ότι θα είναι ελεύθερο να συνεχίσει τις εγκληματικές του πολιτικές στις κατεχόμενες περιοχές χωρίς παρεμβολές, και με την στήριξη των ΗΠΑ που απολάμβανε και στο παρελθόν: στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και επίσης και ιδεολογική με τη διατύπωση που ταιριάζει στο Ισραηλινό δόγμα. Οι κάτοικοι της Γάζας θα είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στον «κανόνα», στη φυλακή Ισραηλινής κατασκευής, ενώ στη Δυτική Όχθη μπορούν να παρακολουθήσουν εν ειρήνη το Ισραήλ να διαλύει ό,τι έχει απομείνει από τα υπάρχοντά τους.

Αυτό είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα αν οι ΗΠΑ διατηρήσουν την αποφασιστική και ουσιαστικά μονομερή υποστήριξη τους στα ισραηλινά εγκλήματα και την απόρριψή της μακροχρόνιας διεθνούς συναίνεσης σχετικά με την διπλωματική διευθέτηση των διαφορών. Αλλά το μέλλον θα ήταν πολύ διαφορετικό αν οι ΗΠΑ απέσυραν την υποστήριξή τους. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν δυνατό να προωθηθεί η «διαρκής λύση» στη Γάζα που ζήτησε ο υπουργός Εξωτερικών Kerry, προκαλώντας την υστερική καταδίκη του Ισραήλ επειδή η φράση θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως πρόσκληση για τον τερματισμό της πολιορκίας και των τακτικών επιθέσεων του Ισραήλ. Και ακόμα πιο τρομακτικά θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως πρόσκληση για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και στο υπόλοιπο των κατεχόμενων εδαφών.

Η Ισραηλινή ασφάλεια δεν θα τελούσε υπό απειλή αν εφαρμοζόταν το διεθνές δίκαιο. Το πιθανότερο ήταν ότι θα ενισχυόταν. Αλλά όπως εξήγησε πριν από 40 χρόνια ο Ισραηλινός διοικητής Ezer Wezman, που αργότερα έγινε Πρόεδρος, το Ισραήλ «δεν θα μπορούσε να υπάρχει στην κλίμακα του πνεύματος και της ποιότητας που τώρα εμπεριέχει».

Υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις στην σύγχρονη ιστορία. Οι στρατηγοί της Ινδονησίας ορκίστηκαν ότι δεν θα εγκαταλείψουν αυτό που ο Αυστραλός υπουργός Εξωτερικών, Gareth Evans ονόμασε «Επαρχία της Ινδονησίας στο Ανατολικό Τιμόρ» την ώρα που έκλεινε μια συμφωνία για να κλέψει το πετρέλαιο του Τιμόρ. Και όσο οι στρατηγοί της Ινδονησίας διατηρούσαν την στήριξη των ΗΠΑ επί δεκαετίες σχεδόν σφαγής και γενοκτονίας οι στόχοι τους παρέμεναν ρεαλιστικοί. Τέλος τον Σεπτέμβριο του 1999, υπό έντονες εγχώριες και διεθνείς πιέσεις ο πρόεδρος Clinton τους ενημέρωσε ήσυχα ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει και αμέσως αποσύρθηκαν - ενώ ο Evans στράφηκε στη νέα του καριέρα ως απόστολος της «Ευθύνης Προστασίας», ώστε να είναι σίγουρος ότι θα συμμετέχει στον σχεδιασμό που επιτρέπει την δυτική βία κατά βούληση.

Μια ακόμα σχετική περίπτωση είναι η Νότια Αφρική. Το 1958 ο υπουργός Εξωτερικών της ΝΑ ενημέρωσε τον πρέσβη των ΗΠΑ ότι παρόλο που η χώρα του είχε μετατραπεί σε ένα κράτος παριά δεν υπήρχε πρόβλημα όσο συνεχιζόταν η υποστήριξη της Αμερικής. Η εκτίμησή του αποδείχτηκε αρκετά ακριβής. 30 χρόνια αργότερα ο Reagan ήταν το τελευταίο προπύργιο που υποστήριζε το καθεστώς του Απαρτχάιντ. Μέσα σε λίγα χρόνια η Ουάσιγκτον συμφώνησε με τον υπόλοιπο κόσμο και το καθεστώς κατέρρευσε – όχι βέβαια μόνο εξαιτίας αυτού φυσικά, Ένας κρίσιμος παράγοντας ήταν ο αξιοσημείωτος ρόλος της Κούβας στην απελευθέρωση της Αφρικής, κάτι που γενικά αγνοείται στη δύση, αν όχι και στην Αφρική.

Πριν 40 χρόνια το Ισραήλ πήρε τη μοιραία απόφαση να επιλέξει την επέκταση αντί της ασφάλειας, απορρίπτοντας την πλήρη συνθήκη ειρήνης που προσφέρθηκε από την Αίγυπτο με αντάλλαγμα την απόσυρση του Ισραήλ από το Κατεχόμενο Αιγυπτιακό Σινά στο οποίο το Ισραήλ ξεκινούσε ένα έντονο πρόγραμμα αποίκησης. Προσχώρησε σε αυτή την πολιτική από τότε, κάνοντας στην ουσία την ίδια επιλογή που έκανε η Νότια Αφρική το 1958.

Στην περίπτωση του Ισραήλ αν οι ΗΠΑ αποφάσιζαν να «ενταχθούν στον κόσμο» οι επιπτώσεις θα ήταν πολύ μεγαλύτερες. Οι σχέσεις εξουσίας δεν επιτρέπουν τίποτα άλλο, όπως έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά όποτε η Ουάσιγκτον ζήτησε από το Ισραήλ να εγκαταλείψει τους αγαπημένους της στόχους. Επιπλέον μέχρι τώρα το Ισραήλ έχει λίγες πηγές, έχοντας υιοθετήσει πολιτικές που την έκαναν από μια χώρα που προκαλούσε θαυμασμό σε μια χώρα που προκαλεί φόβο και περιφρόνηση. Αυτή την πορεία ακολουθεί με τυφλή αποφασιστικότητα και σήμερα οδηγούμενη στην ηθική φθορά και την τελική καταστροφή.

Θα μπορούσε να αλλάξει η πολιτική των ΗΠΑ; Δεν είναι αδύνατο. Η κοινή γνώμη έχει μετατοπιστεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων και αυτό δεν μπορεί να αγνοηθεί εντελώς. Εδώ και κάποια χρόνια υπάρχουν αυξημένες πιέσεις στην Ουάσιγκτον προκειμένου να τηρήσει τους δικούς της νόμους και να διακόψει τη στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ. Η νομοθεσία των ΗΠΑ προβλέπει ότι «δεν πρέπει να παρέχεται ενίσχυση σε χώρες που οι κυβερνήσεις τους εμπλέκονται σε περιπτώσεις κατάφωρων παραβιάσεων που καταγγέλλονται από τους αναγνωρισμένους διεθνής οργανισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα». Το Ισραήλ είναι σίγουρα ένοχο για συνεχόμενες παραβιάσεις εδώ και πολλά χρόνια. Αυτός είναι και ο λόγος που η Διεθνής Αμνηστία κατά τη διάρκεια της δολοφονικής επιχείρησης του Ισραήλ στο Cast Lead της Γάζας έκανε έκκληση για την επιβολή διεθνούς εμπάργκο όπλων κατά του Ισραήλ (και της Χαμάς). Ο γερουσιαστής Patrick Leahy, συντάκτης της εν λόγω διάταξης του νόμου των ΗΠΑ έχει αναφερθεί στην πιθανή εφαρμογή του συγκεκριμένα για την περίπτωση του Ισραήλ και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να προχωρήσει με την βοήθεια ενός καλού σχεδιασμού εκπαίδευσης, οργάνωσης και ακτιβισμού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να έχει από μόνο του μεγάλη σημασία αλλά θα μπορούσε να αποτελέσει και εφαλτήριο για περαιτέρω ενέργειες, όχι μόνο για να τιμωρηθεί το Ισραήλ για την εγκληματική συμπεριφορά του αλλά και για να αναγκάσει την Ουάσιγκτον να γίνει μέρος της «διεθνούς κοινότητας» και να τηρήσει το διεθνές δίκαιο με αξιοπρεπείς και ηθικές αρχές.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό για τα τραγικά θύματα των Παλαιστινίων που επί χρόνια είναι αποδέκτες της βίας και της καταπίεσης.

thepressproject.gr

ΚΡΑΧ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ

Η ώρα της αμείλικτης επιλογής πλησιάζει κι ο καθένας μας ας κάνει το κουμάντο του...

Ο Αύγουστος αυτός από πολλές απόψεις μοιάζει με τον Αύγουστο του 2007. Να θυμηθούμε ότι τότε άρχισαν να καταρρέουν οι χρηματιστικές αγορές λόγω της μαζικής εκποίησης τίτλων με εγγυήσεις τα δάνεια υψηλού ρίσκου των ΗΠΑ. Ήταν το πρελούδιο που τελικά οδήγησε στο κραχ του Οκτωβρίου 2008 μετά την κατάρρευση της τράπεζας Lehmann Brothers. Από τότε η παγκόσμια οικονομία και κυρίως τα δυο μεγαλύτερα κέντρα της, οι ΗΠΑ και η Ευρωζώνη, έχουν επιδοθεί σ' έναν απεγνωσμένο αγώνα δρόμου να απομακρύνουν ένα νέο καταστροφικό κραχ.

Τι κατάφεραν μετά από σχεδόν 6 χρόνια παγκόσμιας κρίσης; Να εκτινάξουν τον όγκο του πλασματικού κεφαλαίου, δηλαδή των χρηματαγορών, παγκόσμια σε επίπεδα που ξεπερνούν πια το ύψος ρεκόρ του 2007, ενώ η παγκόσμια οικονομία έχει συρρικνωθεί από τότε κατά το μέγεθος μιας Γερμανίας. Να δημιουργήσουν τέτοια επίπεδα κοινωνικής ανισότητας και υποβάθμισης της ζωντανής εργασίας, που έχουν οδηγήσει την πραγματική οικονομία σε μια πρωτόγνωρη ύφεση δίχως δυνατότητα διαφυγής.

Η ανισότητα υπονομεύει την όποια ανάκαμψη...

Το γεγονός αυτό αναγκάζει ακόμη και τυπικούς εκπροσώπους των χρηματαγορών να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Μόλις χθες ο οίκος Standard & Poor's δημοσίευσε μια μελέτη με τον χαρακτηριστικό τίτλο: Πώς η αυξανόμενη εισοδηματική ανισότητα υπονομεύει την οικονομική άνοδο των ΗΠΑ... Για φανταστείτε σε τι αδιέξοδο βρίσκεται το παγκόσμιο σύστημα και οι ίδιες οι ΗΠΑ, για να φτάνει μέχρι και η S&P να ομολογεί το προφανές.

Σ' αυτήν αναφέρει χαρακτηριστικά: "Υψηλότερα επίπεδα εισοδηματικής ανισότητας αυξάνουν την πολιτική πίεση, αποθαρρύνοντας το εμπόριο, τις επενδύσεις και τις προσλήψεις... Εκτός από τις ακραίες διακυμάνσεις της οικονομίας, τέτοιες ανισορροπίες στο εισόδημα τείνουν να αμβλύνουν την κοινωνική κινητικότητα και να παράγουν ένα λιγότερο εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο δεν μπορεί να ανταγωνιστεί σε μια μεταβαλλόμενη παγκόσμια οικονομία. Αυτό μειώνει τις μελλοντικές προοπτικές εισοδήματος και τις δυνατότητες μακροπρόθεσμης ανάπτυξης, παγιώνονται οι πολιτικές επιπτώσεις και επεκτείνονται τα προβλήματα."

Και καταλήγει στο συμπέρασμα: "Η επισκόπησή μας των δεδομένων, καθώς και ο πλούτος της έρευνας για το θέμα αυτό, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το τρέχον επίπεδο της εισοδηματικής ανισότητας στις ΗΠΑ επηρεάζει αρνητικά την αύξηση του ΑΕΠ, σε μια εποχή που η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου πασχίζει να ανακάμψει από τη Μεγάλη Ύφεση [εννοεί αυτή που ξέσπασε με το κραχ του 2008] και η κυβέρνηση είναι σε ανάγκη από κεφάλαια για να υποστηρίξει τη γήρανση του πληθυσμού."

Αν αυτά ισχύουν - και ισχύουν, όπως πολύ καλά γνωρίζουν όσοι ασχολούνται σοβαρά με το θέμα - για τις ΗΠΑ, τότε τι πρέπει να πούμε εμείς στην Ελλάδα, αλλά και οι άλλοι λαοί στην ευρωζώνη, όπου οι πολιτικές οριζόντιων περικοπών και εισοδηματικής ανισότητας προκειμένου να διασωθεί το ευρώ και οι τράπεζες, είναι πολύ χειρότερες απ' ότι στις ΗΠΑ; Μάλιστα πρόσφατα το Economist (19/7) σε μια κρίση πανικού και υστερίας μπροστά στη νέα διαφαινόμενη επιδείνωση της αμερικανικής οικονομίας, στο κεντρικό άρθρο του ζητά από τις ΗΠΑ να μιμηθούν την Ευρώπη στον τρόπο ολοκληρωτικής διάλυσης του κοινωνικού κράτους και των δικαιωμάτων της εργασίας.

Εντός των πλαισίων, το πλήρες αδιέξοδο...

Το δυστύχημα όμως για το παγκόσμιο σύστημα, για το σύστημα που αντιπροσωπεύουν οι ΗΠΑ και η ευρωζώνη, δεν είναι δυνατόν πλέον να υπάρξει διορθωτική πολιτική που να αντιμετωπίζει τις ανισότητες. Ούτε καν με τους όρους που έγινε την εποχή του μεταπολεμικού "κοινωνικού συμβολαίου" στην Ευρώπη και αλλού. Δεν το επιτρέπει το μέγεθος των διεθνών χρηματαγορών και των τραπεζών.

Σήμερα ο εξέχων εκπρόσωπος του παγκόσμιου καπιταλισμού, ο κατ' εξοχήν "συλλογικός κεφαλαιοκράτης" - για να θυμηθούμε έναν όρο του Μαρξ - δεν είναι ούτε το κράτος, ούτε ο επιχειρηματίας. Είναι η τράπεζα και ο επενδυτής της χρηματαγοράς. Κι αυτούς δεν τους αφορά η οικονομία με όρους ενεργούς ζήτησης και προσφοράς. Τα κέρδη τους δεν εξαρτώνται από τις επενδύσεις στην παραγωγή, τις πωλήσεις εμπορευμάτων και την μισθωτή απασχόληση. Το δικό τους κέρδος μετριέται από τις αποδόσεις χαρτιών στο χρηματιστήριο και τις αγορές χρήματος. Πράγμα που έχει οδηγήσει στην σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της χρηματιστικής κερδοσκοπίας σε βάρος ακόμη και των πιο παραδοσιακών μορφών καπιταλιστικού κέρδους.

Κι έτσι μέσα στα 6 χρόνια της παγκόσμιας ύφεσης που κατάφερε στις πλάτες μιας τερατώδους αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου διεθνώς, με την πραγματική οικονομία να γνωρίζει τις χαμηλότερες ιστορικά επιδόσεις της, τουλάχιστον για έναν ολόκληρο αιώνα, ο σημερινός "συλλογικός κεφαλαιοκράτης" κατόρθωσε να εκτινάξει τις αποδόσεις της χρηματαγοράς σε επίπεδα υψηλότερα του 2007. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργήσει μια ακόμη πιο αδύναμη οικονομία με χρηματαγορές πολύ πιο επιρρεπείς και ανοιχτές στα κραχ.

Σε αναμονή ενός νέου μεγάλου κραχ...

Σήμερα, ακόμη και η πιο περιορισμένη "διόρθωση" της χρηματιστικής αγοράς, είναι σε θέση να πυροδοτήσει ένα παγκόσμιο κραχ πολύ πιο ισχυρό από αυτό του 2008, αλλά και του 1929-33. Κι απ' ότι φαίνεται βρισκόμαστε ήδη σε μια τέτοια τροχιά.

Ξεκίνησε μ' ένα κύμα εκποιήσεων μετοχών στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης την προηγούμενη εβδομάδα. Συνεχίζεται από την Δευτέρα με πτώση των χρηματιστηρίων στην Ευρώπη, όπου τα χρηματιστήρια της Ιταλίας και της Ισπανίας πλήττονται ιδιαίτερα. To ίδιο και στην Ασία. Μέχρι και η Κίνα νιώθει τη θερμότητα της χρηματιστικής κρίσης.

Οι αναλυτές αποδίδουν αυτή τη "διόρθωση" - όπως ελπίζουν - των αγορών στις γεοπολιτικές εντάσεις και σε άλλους συγκυριακούς παράγοντες. Δεν έχουν πντελώς άδικο. Όντως οι γεοπολιτικές εντάσεις θα εντισχύσουν την αστάθεια. Όμως και οι γεωπολιτικές εντάσεις με τη σειρά τους είναι προϊόν όχι απλά κάποιων "κακών" ή "άστοχων" πολιτικών επιλογών, αλλά της ίδιας της ανάγκης πρόσθετων ευκαιριών κέρδους στις χρηματαγορές σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι μάλλον βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τεράστιο κύμα εκποίησης χαρτιών ανάλογο με εκείνο του Αυγούστου 2007. Ίσως και μεγαλύτερο. Καταμεσής μιας παγκόσμιας ύφεσης. Αυτοί που γνωρίζουν ήδη κρατούν την αναπνοή τους, καθώς βλέπουν να συνεχίζεται η καθοδική τάση των αγορών.

Οι γνωρίζοντες δεν αγωνιούν μόνο για ένα πιθανό κραχ, που τελικά είναι σίγουρο ότι η παγκόσμια οικονομία δεν θα το γλυτώσει, αλλά και για την "φούσκα" των παραγώγων, που αισίως έχει ξεπεράσει κατά πολύ το ύψος του 2007 και βρίσκεται κοντά στα 700 τρις δολάρια διθνώς. Το κραχ του 2008 δεν πυροδότησε την κατάρρευση της αγοράς παραγώγων κι έτσι τα κράτη κατόρθωσαν να διασώσουν τις παγκόσμιες τράπεζες και χρηματαγορές. Βέβαια με τρομακτικές επιπτώσεις στους λαούς και στην κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, την οποία βύθισε σε μια πρωτοφανή Μεγάλη Ύφεση.

Τι θα γίνει τώρα, αν τελικά καταρρεύσει η αγορά παραγώγων μετά από ένα ενδεχόμενο κραχ; Κανένα κράτος, ή συνδυασμός κρατών δεν θα μπορέσει να περισώσει τις μεγάλες τράπεζες και τα επενδυτικά κεφάλαια που κερδοσκοπούν στις χρηματαγορές. Μόνο η γνωστή Deutsche Bank διαθέτει στα χαρτοφυλάκιά της περί τα 75 τρις δολάρια σε παράγωγα. Μαζί με την Goldman Sachs, η οποία διαθέτει άλλα 45 τρις δολάρια σε παράγωγα, υπερβαίνουν το παγκόσμιο ΑΕΠ σχεδόν κατά 160%. Φανταστείτε μόνο τι θα γίνει αν και όποτε καταρρεύσει η αγορά παραγώγων.

Τι σημαίνει κραχ για τους λαούς;

Αν κοιτάξει κανείς το πρόβλημα από την σκοπιά των λαών, θα διαπιστώσει ότι το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθαυτό το κραχ. Αντίθετα, το κραχ μαζί με μια ενδεχόμενη κατάρρευση της αγοράς παραγώγων, αποτελεί μια βίαιη αναπροσαρμογή ισορροπιών σε μια οικονομία με τόσο βαθιές ανισσοροπίες που χωρίς κραχ και επαναλαμβανόμενες μεγάλες υφέσεις, δεν μπορεί ούτε καν να συνεχίσει όπως είναι. Το κορυφαίο πρόβλημα για τους λαούς είναι οι πολιτικές αποτροπής του κραχ και διάσωσης του "συλλογικού κεφαλαιοκράτη".

Αν σκάσει η μπόμπα ενός παγκόσμιου κραχ είναι σίγουρο ότι η ευρωζώνη και οι τράπεζές της θα υποστούν τις μεγαλύτερες ζημιές, μιας και λόγω της νομισματικής ένωσης έχουν ελάχιστους βαθμούς ελευθερίας κίνησης σε επίπεδο οικονομικών πολιτικών. Τα επιτελεία της ευρωζώνης είναι καταδικασμένα να ακολουθούν νομισματικές μεθόδους για να αντιμετωπίσουν μια κρίση που απαιτεί ριζικά άλλου είδους πολιτικές στο επίπεδο της λαικής κατανάλωσης και της παραγωγής.
Επομένως ένα πιθανό κραχ θα οδηγήσει αναγκαστικά στο κλείσιμο πολλών τραπεζών. Πρωτίστως σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Σε μια τέτοια περίπτωση οι κυβερνώντες κατά τη συνήθη τους πρακτική θα προχωρήσουν σε αναστολή πληρωμών προς το εσωτερικό σε μισθούς και συντάξεις, προκειμένου να διασώσουν τους ολιγάρχες και τους τραπεζίτες. Οι καταθέσεις θα κάνουν φτερά και ο πληθυσμός θα κληθεί να τα φέρει βόλτα όπως-όπως.

Φυσικά οι κυβερνώντες θα επικαλεστούν και πάλι "έκτακτες συνθήκες" για να επιβάλουν τώρα πια καθεστώς πολιορκίας με ντόπιες και ξένες δυνάμεις εξ Ευρώπης, αλλά και με το κοινοβούλιο να λειτουργεί όπως και τώρα ώστε η αντιπολίτευση να κάνει το καθήκον της - να καταγγέλει κρατώντας τα προσχήματα - αλλά χωρίς να βάζει εμπόδια στην πράξη.

Και τότε ο Έλληνας θα κληθεί να αποφασίσει. Ή να ζήσει σε κατάσταση πλήρους αποκτήνωσης, ή να σηκωθεί όρθιος για να διεκδικήσει την χώρα του. Με ή χωρίς παγκόσμιο κραχ, αυτή η ώρα της αμείλικτης επιλογής για τον καθένα από εμάς δεν θα αργήσει να έλθει. Το τι θα γίνει τελικά θα εξαρτηθεί από το αν το 10-20% του λαού μας που υπολογίζω ότι δεν έχει χάσει τις αισθήσεις του, τον πατριωτισμό του, τη θέλησή του να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο, δικό του και των παιδιών του, θα εγκαταλήψει τα κομματικά μαντριά, τους ιδεολογικούς φραγμούς για να ενωθεί σ΄ένα αυθεντικά εθνικό απελευθερωτικό κίνημα με σκοπό να φέρει τον λυτρωμό. Διαφορετικά η Ελλάδα και ο λαός της, όπως έχουν ταυτιστεί ως έθνος ιστορικά μέχρι σήμερα, θα σβήσουν από τον οικονομικοπολιτικό χάρτη του πλανήτη.
Σχόλιο της Ημέρας, 6/8/2014, dimitriskazakis.blogspot,com

Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (ΞΑΝΑ)ΠΤΩΧΕΥΣΕ ???????

Η Αργεντινή και εμείς, ή τι συμβαίνει όταν μια χώρα πτωχεύει...

Ουρές για τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης που σπανίζουν, λεηλασίες στα καταστήματα, οι τράπεζες κλειστές και εξαφανισμένες οι καταθέσεις, αδυναμία πληρωμής μισθών και συντάξεων, οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη κι άλλα πολλά. Τα θυμάστε όλα αυτά; Αυτά δεν μας έλεγαν ότι θα συμβούν έτσι και πτωχεύσει μια χώρα; Δηλαδή έτσι κι αρνηθεί μια χώρα να πληρώσει τους δανειστές της;

Πόσες και πόσες φορές δεν τα έχουν επαναλάβει οι κυβερνώντες από την εποχή του Παπανδρέου και του Παπαδήμου, έως τους σημερινούς κλεφτοδήμους της κυβέρνησης των τοκογλύφων; Πόσες και πόσες φορές δεν τα έχουμε δει να γράφονται και να λέγονται από "αναλυτές" των τραπεζών, σούργελα καθηγητές της οικονομίας και γνωστούς "κολοσσούς" της δημοσιογραφίας; Τα ίδια δεν παπαγαλίζουν και οι οικονομικοί εγκέφαλοι τύπου Μηλιού, Σταθάκη και Σία της ομάδας Τσίπρα;

Φυσικά κανένας τους και ποτέ δεν δέχτηκε την ανοιχτή και δημόσια αναμέτρηση επιχειρημάτων. Πού τέτοια κότσια. Απλά όλοι τους είχαν και έχουν ως κοινό σκοπό να τρομοκρατήσουν τον κακομοίρη Έλληνα ώστε να αποδεχθεί το ξεπούλημα το δικό του και της πατρίδας του, ως κάτι το μοιραίο και το αναπόφευκτο.

Δεν τα βάζεις με τις αγορές και τα επιτελεία των δανειστών, γιατί θα σε συντρίψουν. Επικαλείσαι την καλή τους θέληση και διαπραγματεύεσαι με σκοπό να τους πείσεις να σε λυπηθούν. Όσο πιο καλός δούλος αποδεικνύεσαι, πιστός σαν σκύλος και χαμερπής σαν σκουλήκι, τόσο περισσότερο μπορείς να ελπίζεις στην επιείκια του αφέντη. Αυτό μας λένε και μας ξαναλένε επί της ουσίας όλοι οι δελφίνοι της εξουσίας. Δεξιοί και αριστεροί. Ποτέ ξανά στην Ελλάδα η εθελοδουλεία δεν βρισκόταν σε τέτοιο απόγειο.

Γιατί πτώχευσαν την Αργεντινή;

Και ξάφνου η Αργεντινή με δική της επιλογή κηρύσσεται από τις αγορές σε πτώχευση. Αρνείται να συμμορφωθεί με μια εξωφρενική απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου που εξωμειώνει έναν κυρίαρχο λαό με τους ιδιώτες κερδοσκόπους που αγόρασαν τα κρατικά ομόλογα της χώρας πάμφθηνα μετά την χρεοκοπία της το 2001 και τώρα απαιτούν να πληρωθούν στο σύνολο της ονομαστικής τους αξίας.*

Από τον Νοέμβριο του 2012 η κυβέρνηση της Αργεντινής εκβιάζεται με όπλο τις αποφάσεις ενός υπέργηρου δικαστή της Νέας Υόρκης, οι οποίες έχουν σκοπό να γονατίσουν ένα κυρίαρχο κράτος και να το εξαναγκάσουν να γίνει ξανά υποχείριο της διεθνούς κερδοσκοπίας.

Ποιο είναι το πρόβλημα; Μετά την χρεοκοπία του 2001, η Αργεντινή, αφού πέρασε των παθών της τον τάραχο στα χέρια ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που ήταν απόλυτα υποταγμένο στους διεθνείς δανειστές, αφού ο λαός της έφτασε στο έσχατο όριο της αθλιότητας, της πείνας και της μιζέριας επειδή οι κυβερνώντες του ξεπούλησαν μέτρο προς μέτρο ολόκληρη την χώρα κατ' εντολή και υπό την άμεση επίβλεψη του ΔΝΤ και αφού εκδίωξε κακήν κακώς το πολιτικό προσωπικό που είχε οδηγήσει την χώρα στην κατάρρευση, προχώρησε στην μονομερή διαγραφή του χρέους περίπου κατά 70% με δυο swap, το 2005 και το 2010.

Όμως το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό. Το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά τα 13 χρόνια, η Αργεντινή αναπτύσσεται και μάλιστα με υψηλούς ρυθμούς χωρίς να έχει την ανάγκη να δανείζεται από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές. Και παρά τις κασσάνδρες ούτε καν έλλειψη ξένων επενδύσεων δεν εμφανίστηκε στην οικονομία της. Μάλιστα οι εισροές Άμεσων Ξένων Επενδύσεων στην Αργεντινή ανέκαμψαν μέσα σε δυο χρόνια μετά την χρεοκοπία του 2001, ενώ τα επόμενα χρόνια κορυφώθηκαν.

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει και να αναπτύσσεται και μάλιστα τάχιστα μια χώρα που έχει διακηρύξει πώς δεν έχει ανάγκη τον δανεισμό από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές; Πώς είναι δυνατόν να πηγαίνει κόντρα στο επίσημο δόγμα της θεολογίας των αγορών και αντί για ιδιωτικοποιήσεις να προχωρά σε επανακρατικοποιήσεις, αντί για διάλυση του κοινωνικού κράτους, να προχωρά σε ενίσχυσή του, κοκ;

Άσε που χρεοκόπησε και ύστερα έκανε το ανήκουστο. Προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους της μονομερώς με σκοπό να σβήσει το 70%, χωρίς την επιβολή "προϋποθέσεων" από τους δανειστές και το ΔΝΤ. Χωρίς δηλαδή να δεχθεί λεόντειες δανειακές συμβάσεις, μνημόνια οικονομικής πολιτικής και επιτηρήσεις από το εξωτερικό. Κι όχι μόνο της πέρασε, αλλά η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης εξανάγκασε το 93% των ομολογιούχων της Αργεντινής να συμφωνήσουν με την ανταλλαγή αυτή.

Να λοιπόν γιατί η Αργεντινή μπήκε στο στόχαστρο. Να γιατί πρέπει να γονατίσει μπροστά στα πιο κερδοσκοπικά συμφέροντα της διεθνούς αγοράς. Σκοπός των δικαστικών ενεργειών, δεν είναι να εξαναγκάσουν απλά την Αργεντινή να πληρώσει λύτρα εκβιασμού στους κερδοσκόπους, αλλά να αναθεωρηθεί στην πράξη ολόκληρη η αναδιάρθωση του χρέους της. Κι έτσι η Αργεντινή, χωρίς να μπορεί να σηκώσει το βάρος της εξυπηρέτησής του, να αναγκαστεί να προσφύγει στο ΔΝΤ ώστε να αποκατασταθεί η "αξιοπιστία" της στις διεθνείς αγορές και να μπει σε νέο φαύλο κύκλο δανεισμού. Από κει και πέρα η χώρα και ο λαός της θα γίνουν και πάλι έρμαιο των κερδοσκόπων και της σύγχρονης αποικιοκρατίας.

Η πτώχευση ισοδυναμεί με καταστροφή μόνο αν έχεις ξεπουλημένες κυβερνήσεις

Πώς λοιπόν να μην περιμένουν πώς και τι την επίσημη πτώχευση της Αργεντινής, εκείνοι που την έστησαν. Όλοι οι πληρωμένοι καλαμαράδες διεθνώς βγήκαν και έσκουζαν ως μουνουχισμένοι χοίροι για την "καταστροφή" που απειλεί την Αργεντινή μόλις κηρυχθεί επίσημα από τις αγορές σε πτώχευση. Τι κραχ στο χρηματιστήριο της προέβλεπαν. Τι καταβαράθρωση του νομίσματός της. Τι υπερπληθωρισμούς. Τι καταρρεύσεις τραπεζών.

Μάλιστα τα "δικά μας" μέσα μαζικής εξαπάτησης έπαιζαν συνεχώς σκηνές από την Αργεντινή του 2001 με επιδρομές και λεηλασίες, κοκ. Ταυτόχρονα, ότι σούργελο υπάρχει στην πολιτική σκηνή της χώρας βγήκε για να προδικάσει το "τέλος" της Αργεντινής και να μεμφθεί όποιον "γραφικό" τολμά να μιλά για μονομερή διαγραφή του χρέους.

Τι συναίβει τελικά στην Αργεντινή; Οι οίκοι ανοχής (δηλαδή πιστοληπτική αξιολόγησης, όπως επίσημα ονομάζονται) της διεθνούς κεφαλαιαγοράς, έτρεξαν να ανακηρύξουν την Αργεντινή σε κατάσταση "επιλεκτικής" ή "περιορισμένης" πτώχευσης. Η ISDA που αποφασίζει για το αν υπήρξε "πιστωτικό γεγονός", αποφάνθηκε θετικά και έτσι άνοιξε ο δρόμος για την πληρωμή 1 δις δολαρίων CDS. Και λοιπόν;

Το χρηματιστήριο της Αργεντινής παρουσίασε μια κάμψη της τάξης του 8% την Πέμπτη, μετά από μια κερδοσκοπική άνοδο της τάξης του 7% την προηγούμενη ημέρα. Εκεί που οι γνωστοί "αναλυτές" προδίκαζαν κραχ, την Παρασκευή παρουσίασε άνοδο της τάξης του 1,7%. Άνθρακες οι προβλέψεις.

Το ίδιο και το νόμισμα. Παρά το γεγονός ότι από τις αρχές του χρόνου έχει υποστεί μια σοβαρή υποτίμηση, το αργεντίνικο πέσο διολίσθησε ελάχιστα λόγω της πτώχευσης. Από 8,22 πέσο ανά δολάριο την Τετάρτη σε 8,24 την Παρασκευή. Ακόμη και οι τιμές των ομολόγων της Αργεντινής στη δευτερογενή αγορά που κανονικά λόγω της επίσημης πτώχευσης θα έπρεπε να είχαν πέσει στο ναδίρ, εξακολουθούν και διατηρούν το ίδιο επίπεδο.

Προβλήματα στην τροφοδοσία της αγοράς μηδενικά. Προβλήματα στις διεθνείς εμπορικές και οικονομικές σχέσεις της χώρας το ίδιο. Λεηλασίες, επιδρομές σε τράπεζες και όλα τα υπόλοιπα φαινόμενα που χαρακτήριζαν την χρεοκοπία του 2001 επίσης ανύπαρκτα. Οι δουλειές συνεχίζουν όπως και πριν.

Που είναι λοιπόν η καταστροφή, ή η κατάρρευση της Αργεντινής; Που είναι όλα αυτά που δήθεν θα πάθαινε μια χώρα όταν οι αγορές θα την κήρυτταν σε πτώχευση;

Τι κρίμα πάντως για τους Αργεντίνους να έχουν μια τόσο "λαϊκίστικη" κυβέρνηση σαν της Φερνάντεζ, η οποία θεωρεί ως αδιαπραγμάτευτη αρχή της την υπεράσπιση της εθνικής της κυριαρχίας έναντι των ξένων επιβουλών. Τι μεγάλο δυστύχημα γι' αυτούς να έχουν κυβέρνηση που αρνείται να ενδώσει στους κερδοσκόπους.

Ενώ αν είχαν Έλληνες πολιτικούς στη διακυβέρνηση της χώρας, τα πράγματα θα ήταν εξαιρετικά πιο απλά. Η χώρα δεν θα πτώχευε επίσημα γιατί οι πολιτικοί μας θα είχαν φροντίσει εγκαίρως να κλείσουν συμφωνία με τους κερδοσκόπους για να ικανοποιήσουν ακόμη και τις πιο παράλογες απαιτήσεις τους. Και με το αζημίωτο για τα κομματικά τους ταμεία, αλλά και για τους ίδιους προσωπικά, θα είχαν κανονίσει να πληρώσει ο ελληνικός λαός όχι μόνο από το υστέρημά του, αλλά με το αίμα του και με την πατρίδα του. Όπως κάνει 4 χρόνια τώρα.

Βλέπετε πόσο απολίτιστοι είναι αυτοί οι Αργεντίνοι, που αντί να τρέμουν μπροστά στους εκβιασμούς και τις απειλές των αγορών και των μεγάλων, αυτοί διαδηλώνουν μαζικά με το σύνθημα "έχουμε πατρίδα κι όχι αποικία". Δεν είναι σαν τους Έλληνες που δεν τολμούν ούτε καν να σκεφτούν ότι μπορούμε ως χώρα να διαγράψουμε το χρέος μας μονομερώς χωρίς να πάθουμε τίποτε κακό. Αρκεί να πάρει ο λαός τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια του. Αρκεί να σκεφτούμε για μια φορά στη ζωή μας ως άνθρωποι με αξιοπρέπεια, ως πατριώτες που θέλουν μια δημοκρατικά αναγεννημένη Ελλάδα κι όχι ως υποζύγια της κάθε ξενόδουλης εξουσίας. Δεξιάς ή αριστερής.

Σχόλιο της Ημέρας, 4/8/2014, dimitriskazakis.blogspot.com

*Ξέρετε ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα με την Αργεντινή;
Όχι ότι η οικονομία της δεν πάει καλά. Άλλωστε είναι μέλος της G - 20, των 20 μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη με ανάπτυξη 4,3% το 2013 και ανεργία στο 6,4% (2013). Μοναδικό της πρόβλημα ο πληθωρισμός Για να πάρετε μια γεύση της οικονομικής ανάπτυξης της Αργεντινής δείτε το παρακάτω διάγραμμα που δείχνει την πορεία του ΑΕΠ της Αργεντινής σε σύγκριση με την γειτόνισά της Βραζιλία μέλος των BRIC (Brazil, Russia, India, China) των 4 πιο αναπτυσσόμενων αγορών του πλανήτη.

Το πρόβλημα με την Αργεντινή είναι ότι αρνείται να πληρώσει κάποια ομόλογα ονομαστικής αξίας 1,5 δις δολαρίων τα οποία έχει στα χέρια του ένα κερδοσκοπικό fund, κάποιοι διεθνείς τοκογλύφοι, ή "γύπες" όπως τους αποκαλούν στις αγορές.
Τα εν λόγω ομόλογα αγοράστηκαν στα 40 εκατομμύρια δολάρια και σήμερα το fund που τα κατέχει απαιτεί να πληρωθεί στο σύνολο της ονομαστικής του άξιας στο 1,5 δισεκατομμύρια δολάρια αποκομίζοντας ιλιγγιώδη κέρδη. Να σας θυμίσω ότι ομόλογα σαν αυτά είχαν μπει στο Αργεντίνικο PSI με το κούρεμα να ανέρχεται στο 70%.
Με τους όρους λοιπόν του Αργεντίνικου κουρέματος τα εν λόγω ομόλογα θα πληρώνονταν στα 450 εκατομμύρια δολάρια. Παρότι το Fund τα αγόρασε στο 9% της κουρεμένης άξιας (40 εκ.$) απαιτεί να τα πληρωθεί όχι μόνο στο ύψος της κουρεμένης αξίας των 450 εκ.$ αποκομίζοντας κέρδη πάνω από 1000%, άλλα το σύνολο της ονομαστικής του αξίας αποκομίζοντας κέρδη 1,46 δις$.

Γ. Α.

Ένα σχετικό άρθρο της deutsche welle μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.