6 Αυγούστου 1945.
8:15 π.μ. τοπική ώρα.
"Θέλω να είμαστε μαζί όταν πεθάνουμε" μου έλεγε η μητέρα μου και με έπαιρνε πάντα μαζί της όπου κι αν πήγαινε.
Ο μπαμπάς είχε σκοτωθεί σε κάποιον βομβαρδισμό των Αμερικανών. Ήταν πρωί, σαν και τώρα, και γύριζε από τη βάρδια του ως νυχτοφύλακας. Άκουσε τις σειρήνες, αλλά ο φούρνος ήταν μόλις 50 μέτρα πιο κάτω. Ήταν κουρασμένος και ήθελε να πάρει το ψωμί και να γυρίσει κοντά μας. Έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε αλλά το παράλυτο σχεδόν πόδι του δεν το βοηθούσε. Τον πρόλαβαν τα αεροπλάνα. Πέθανε δυο μέρες μετά. Από τότε φύγαμε από το Τόκιο και ήρθαμε στη Χιροσίμα. Την γενέτειρα της μαμάς.
Όταν άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες ήμασταν στην ταράτσα. Η μαμά μάζευε τα ρούχα.
Πάμε μαμά!!! Οι σειρήνες!!! "Μπες μέσα εσύ μαζεύω το σεντόνι κι έρχομαι".
Λίγα δευτερόλεπτα μετά η βοή του αεροπλάνου ήταν εκκωφαντική. Πετούσε χαμηλά.
Φοβήθηκα. Κουλουριάστηκα στην άκρη της σκάλας κλείνοντας τ' αυτιά μου.
580 μέτρα ψηλότερα η πρώτη ατομική βόμβα με στόχο ανθρώπους, που είχε φύγει από το "Enola Gay", εκρηγνύεται.
Αμέσως δημιουργείται στον ουρανό μια πύρινη σφαίρα, ένας δεύτερος ήλιος δηλαδή, με διάμετρο 28 μέτρα.
Η θερμοκρασία φτάνει τους 1.000.000 βαθμούς Κελσίου. Το ωστικό κύμα διαλύει τα πάντα σε ακτίνα 2,5 χιλιομέτρων.
140.000 άνθρωποι σκοτώνονται ακαριαία. Ανάμεσά τους και η μητέρα μου. Τις επόμενες μέρες πεθαίνουν άλλοι τόσοι, ενώ μ' αυτούς που θα πεθάνουν από τη ραδιενέργεια το σύνολο των νεκρών φτάνει τους 350.000.
6.500 παιδιά έμειναν μόνα τους. Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν το τι αντίκρισα
Άλλωστε δεν ξέρω και πολύ καλά Ελληνικά.
Τα μάτια του κ. Ζάκι είχαν βουρκώσει. Άλλοι 30 άνθρωποι γύρω του προσπαθούσαν να κρύψουν την οργή τους. Πολλοί δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.
"Ήμουν 8 χρονών τότε. Εδώ και 60 χρόνια προσπαθώ ν' αφήσω πίσω μου την εικόνα. Όχι όμως και να ξεχάσω."
Ο κ. Ζάκι είναι ένας από τους 85.000 hibakusha (επιζώντες) της Χιροσίμα και έρχεται στη Ελλάδα σχεδόν είκοσι χρόνια. Η διήγηση αυτή έγινε πριν 2 χρόνια σε ένα καφέ της Σαντορίνης, αρχές Αυγούστου, περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα.
Σήμερα η Χιροσίμα είναι μια μεγαλούπολη 1.100.000 κατοίκων.
Η πόλη πια δεν θυμίζει εκείνη την εποχή.
Μόνο το παλιό εμπορικό κέντρο (αριστερά) επιμένει να στέκει μέχρι σήμερα ολόρθο για να θυμίζει το τι συνέβη εκείνο το πρωινό. Σήμερα είναι το "Μνημείο της Ειρήνης" (δεξιά). Το μνημείο που οι άνθρωποι της Χιροσίμα διατηρούν ανέπαφο από τότε.
"Δεν το έριξε η ατομική βόμβα. Είναι χρέος μας να το διατηρούμε" λένε οι ίδιοι.
Σήμερα το πρωί, 2:15 ώρα Ελλάδος (8:15 τοπική) περίπου 45.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν μέσα σε απόλυτη σιωπή στο Πάρκο της Ειρήνης. Όταν οι δείκτες του ρολογιού έδειξαν 8:15, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, οι καμπάνες χτύπησαν για μία ακόμη φορά πένθιμα και χιλιάδες άσπρα περιστέρια πέταξαν στον ουρανό.
"Επαναλαμβάνω την υπόσχεσή μου να τηρήσω στο ακέραιο τις τρεις αντιπυρηνικές αρχές" ( βάσει των οποίων στην Ιαπωνία απαγορεύεται η κατασκευή, κατοχή πυρηνικών όπλων και υποδοχή στο έδαφός της τέτοιων εξοπλισμών) δήλωσε ο Αμπε Σίνζο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας.
Κάπου εκεί μέσα στο πλήθος ήταν και ο κ. Ζάκι. Όπως πάντα άλλωστε.
Δίπλα του, όπως κάθε χρόνο ήταν ο κ. Τετσουτάνι.
Στον Σιν άρεσε να παίζει με το τρίκυκλό του στην αυλή.
Εκείνο το πρωινό, η μεγαλύτερη αδελφή του ήταν μέσα στο σπίτι με την υπόλοιπη οικογένεια.
Ο Σίν ήταν έξω από το σπίτι όταν η λάμψη και η φωτιά ξεχύθηκαν παντού.
Ο Σιν κάηκε πάνω στο ποδηλατάκι του.
Πάλεψε γενναία, αλλά η παιδική ψυχούλα του δεν άντεξε τα εγκαύματα και άφησε την τελευταία του πνοή αργά το βράδυ.
Ήταν 4 χρονών.
Ο πατέρας του δεν θέλησε να τον θάψει μακρυά από το σπίτι και επειδή αγαπούσε πολύ το τρίκυκλό του, έθαψε την τέφρα του μαζί με το ποδηλατάκι στην αυλή του σπιτιού τους.
40 χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 1985 ο πατέρας του Σιν, Νομπούο, μετέφερε την τέφρα στον οικογενειακό τάφο και δώρησε το ποδηλατάκι στο Μουσείο Ειρήνης στη Χιροσίμα όπου εκτίθεται έως σήμερα.
Η πινακίδα από κάτω γράφει:
Το τρίκυκλο του Shinichi Tetsutani
ΔΩΡΕΑ Nobuo Tetsutani
