Τα καλοκαίρια, όταν ήμουνα μικρός, πηγαίναμε σε ένα χωριό λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς για όλη την περίοδο που τα σχολεία ήταν κλειστά.20η Ιουλίου 1974. Του προφήτη Ηλία.
Κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, σχεδόν όλο το χωριό μαζευόταν στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία.
3-4 χιλιόμετρα από το χωριό στην άκρη ενός τεράστιου βράχου, αγναντεύοντας την Θεσσαλονίκη έστεκε περήφανα λές, το εκκλησάκι όπου γινόταν Θεία Λειτουργία. Έτσι και φέτος μαζευτήκαμε. Οι μεγάλοι μέσα και οι μικροί να αλωνίζουμε το προαύλιο.
Μόλις τελείωσε η Λειτουργία η μητέρα μου μας άρπαξε από το χέρι (εμένα και την αδελφή μου) και σχεδόν τρέχοντας κινήσαμε για το χωριό. Κάποια στιγμή της λέω: Μαμά η μικρή δεν μας προλαβαίνει και εγώ κουράστηκα. Κάτι μονολόγησε που δεν κατάλαβα και ξαναφώναξα κοφτά. ΜΑΜΑ. Γύρισε και μας κοίταξε. Τότε κατάλαβα ότι κάτι συμβαίνει. Το πρόσωπό της ήταν ……. κάπως. Σφιγμένο. Κόκκινο.
Τα μάτια της γυάλιζαν. Λίγα δευτερόλεπτα με κοιτούσε. ΠΑΜΕ μικρή! Ο τελευταίος είναι γάιδαρος με μεγάλα αυτιά, είπα και πιάνοντάς την από το χέρι, προσπεράσαμε τη μαμά.
Όταν φτάσαμε στο σπίτι είδαμε παρκαρισμένο το φορτηγάκι του θείου μας. Σίγουρα κάτι σοβαρό συνέβαινε. Το μυαλό μου πήγε στον παππού τον Γιάννη. Μήπως έπαθε κάτι; Τρέξαμε στη αγκαλιά του θείου. Ενώ μας φιλούσε τον ρώτησα. Ο παππούς δεν ήρθε; Πως ήρθε. Είναι με τον άλλο παππού και τη γιαγιά πίσω στην αυλή. Τρέξαμε πίσω όπου οι παππούδες και η γιαγιά έπαιζαν με τον μικρό μας αδελφό. Το τι έγινε το κατάλαβα όταν μεγάλωσα.
Όταν κάποια στιγμή μίλησα με το Θανάση το ΚΟΜΑΝΤΟ.
Ο Θανάσης υπηρετούσε στα ΛΟΚ τότε. Λίγες μέρες μετά τους βάλανε σε μια ντακότα και άντε για το νησί. H συνεννόηση Ελληνικού και Κυπριακού στρατού ήταν άλλα ‘ντ’ άλλων. Θα ‘ρθουν τα πορτοκάλια, δεν θα ‘ρθουν τα πορτοκάλια, τελευταία ενημέρωση στο αντιαεροπορικό του αεροδρομίου δεν θα ‘ρθουν τα πορτοκάλια.
Έλα που οι ντακότες ήρθαν. Χωρίς φώτα και με σιγή ασυρμάτου. Όταν η βοή πλέον δεν άφηνε αμφιβολία ότι πρόκειται για αεροπλάνα φώναξε ο επικεφαλής του αντιαεροπορικού: ΤΟΥΡΚΟΙ!!! Βαράτε…….. τα δικά μας δεν θα ‘ρθουν.
Το πολυβόλο άρχισε να κροταλίζει. Στα αεροπλάνα τα παιδιά τα έχασαν. Ετοιμαζόταν για την προσγείωση. Όλα έδειχναν ότι η προσγείωση θα ήταν ανώμαλη. Ο Θανάσης σηκώθηκε. Πήγε προς τη πόρτα. Οι ριπές τώρα έβρισκαν το αεροπλάνο 100%. Ο Θανάσης βλέπει κάτω. Είναι ψηλά ακόμη. Μια ριπή περνά δίπλα του. Το πήρε απόφαση. Πέφτω Παναγιά μου. Δεν πέρασαν δύο δευτερόλεπτα στον αέρα και το αεροπλάνο εξερράγη. Ο Θανάσης έσκασε στο έδαφος. Όταν πλέον οι Κύπριοι κατάλαβαν τι είχε γίνει τρέχουν να βρουν επιζώντες. Εεεεεεεε αυτός αναπνέει. Δεν θυμάμαι πόσο καιρό έμεινε στο νοσοκομείο. Ο ίδιος λέει ότι δεν έμεινε κόκαλο που να μην είχε σπάσει στο σώμα του. Ο Θανάσης ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ.Ούτε κι εγώ ξεχνάω Θανάση μου. Ούτε εσένα. Ούτε την Κύπρο.*Εμπνευστής και δημιουργός του δεν ξεχνώ είναι ο Νίκος Δήμου.
**Επιχείρηση Νίκη είναι η κωδική ονομασία που δόθηκε σε μυστική στρατιωτική αποστολή της Ελλάδος την 21η προς 22α Ιουλίου 1974 προς την Κύπρο με σκοπό την αερομεταφορά καταδρομέων στο αεροδρόμιο της Λευκωσίας . Η αποστολή ήταν μερικώς επιτυχής και χαρακτηρίσθηκε
από τον διεθνή τύπο ως " αποστολή αυτοκτονίας "
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%9D%CE%99%CE%9A%CE%97
***Μοναδικός επιζών από την κατά λάθος κατάρριψη του ΝΙΚΗ 4 ήταν ο Θανάσης Ζαφειρίου.
Ο Θανάσης ήταν πράκτορας ΠΡΟΠΟ, είχε το μαγαζί του στην Νεάπολη Θεσσαλονίκης και διατέλεσε επι σειρά ετών Πρόεδρος των Αναπήρων πολέμου.
